Sunday, September 26, 2010

image by Titania

Eίναι περίεργο, πως μπορει μια ολόκληρη μέρα, να συρρικνώνεται και να χωράει ολόκληρη, μέσα σε μερικά λεπτά...Κι όμως όταν περιμένεις κάτι να γίνει, κάποιος να έρθει, ο χρόνος που περνάει δεν έχει κανένα νόημα παρά μόνον σαν χρόνος προετοιμασίας του εαυτού μας να δεχτεί το αναμενόμενο. Ο αληθινός χρόνος, αυτός που βιώνουμε, γίνεται μια τόση δα στιγμούλα, η στιγμή του ερχομού.
Περιμένεις ένα τηλεφώνημα, όλη μέρα το έχεις στο νου σου,  ρίχνεις κλεφτές ματιές στο τηλέφωνό σου για να σιγουρευτείς ότι είναι εκεί ή ότι έχει σήμα ή ότι λειτουργεί. καμιά φορά το αγγίζεις να πιστοποιήσεις την παρουσία του και με την αφή σου. Μετράς τις ώρες, σου φαίνεται πως δεν περνούν γρήγορα, αδημονείς.
Και όταν τελικά χτυπάει, και επικοινωνείς νομίζεις ότι ο χρόνος παγώνει. Η μέρα ξεκινάει και τελειώνει με το τηλεφώνημα και διαρκεί όσο αυτό. Δεν υπήρξε πρίν και δεν θα έχει υπόσταση μετά.
Το ίδιο και όταν περιμένεις κάτι, κάποιον... Σκέφτεσαι πως θα είναι όταν έρθει... την πρώτη στιγμή που θα τον δεις ή που θα το κρατήσεις στα χέρια σου, προσπαθείς να αναπλάσεις την στιγμή, να σχεδιασεις ίσως τι θα πεις ή πως θα αντιδράσεις...και όταν έρθει αυτό που περιμένεις ο χρόνος συρρικνώνεται ακριβώς στην στιγμή του γεγονότος, δεν υπάρχει ούτε το πριν ούτε το μετά.
 Θυμήθηκα τα λόγια του  Antoine de Saint Exypery «Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη... Θα προετοιμάζω την καρδιά μου...θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! περιμένοντας»
Μήπως η αναμονη είναι εκείνο που δίνει αξία στις ευτυχισμένες στιγμές μας?

Εξημερώνω σημαίνει δημιουργώ δεσμούς...

Απόσπασμα από το παραμύθι "Μικρός Πρίγκιπας" του Antoine de Saint Exypery


...Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. «Καλημέρα», είπε η αλεπού.

«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ό μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα.

«Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «περιμένω...»

«Ποια είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...»

«Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού.

«Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...».

«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη».

«Α! συγνώμην» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;»

«Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"».

«Δημιουργώ δεσμούς;»

«Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...»

«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...»

«Μπορεί», είπε η αλεπού. Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Ή ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μού είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...» Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα:

«Σε παρακαλώ... εξημέρωσε με!» είπε.

«Θα το 'θελα πολύ» απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, «αλλά δεν έχω πολύ καιρό. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και να μάθω πολλά».

«Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις» είπε η αλεπού. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μα­γαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να που­λάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσε με!»

«Τι πρέπει να κάνω;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή» απάντησε η αλε­ πού. «Θα κάτσεις πρώτα λίγο μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάω με την άκρη του ματιού και δε θα βγάλεις άχνα. Τα λόγια είναι που δημιουργούν τις παρεξηγήσεις. Κάθε μέρα όμως, θα μπορείς να κάθε­ σαι και λιγάκι πιο κοντά...»

Την άλλη μέρα ξανάρθε ο μικρός πρίγκιπας.

«Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα» είπε η αλεπού. «Αν έρχεσαι, ας πούμε, στις τέσσερις το απόγευμα, από τις τρεις θ' αρχίζω να 'μαι ευτυχισμένη, από τις τρεις θα προετοιμάζω την καρδιά μου. Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη. Στις τέσσερις πια, θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! Αν όμως έρχεσαι όποτε να 'ναι, ποτε' δε θα ξέρω πότε ακριβώς να σου 'χω ανοίξει την καρδιά μου... Χρειάζεται τελετουργία».

«Τι θα πει "τελετουργία";» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί» είπε η αλε­πού. «Είναι αυτό που κάνει τη μια μέρα να διαφέρει από την άλλη, τη μια ώρα από την άλλη. Οι κυνηγοί μου, ας πούμε, έχουν κάποια τελετουργία. Χορεύουν κάθε Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Έτσι η Πέμπτη εί­ ναι υπέροχη μέρα! Πάω και μια βόλτα ώς το αμπέλι. Αν όμως χόρευαν οι κυνηγοί όποτε να 'ναι, όλες οι μέρες θα 'ταν ίδιες, κι εγώ δε θα 'χα ανάπαυλα ούτε στιγμή».


Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού.

Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω».

«Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω».

«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.

«Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας.

«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.

«Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!»

«Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.»

Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια  καί ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε.

«Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.»

«Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

«Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.»

«Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

«Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...»

«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.

http://www.scribd.com/doc/16711372/-

Monday, September 20, 2010

Ψάχνω απόψε...
Όλα εκείνα τ΄αθόρυβα που κάνουν φασαρία εντός μου...
Στο ραδιόφωνο η φωνή του Charles Aznavour να τραγουδάει "Idiote je t'aime"
Εψαξα και βρήκα τους στίχους... Τους αφιερώνω σε καθέναν από σας που δυσκολεύεται να μιλήσει για τα συναισθήματά του ή που παρ όλο που τα εκφράζει ο "άλλος", ο αποδέκτης δεν τον πιστεύει... ή αμφιβάλλει...
Φωνάξτε του: Idiote je t'aime! Idiote...

J'ai toujours eu trop de pudeur
Pour laisser courir sur mes lèvres
Ces expressions très souvent mièvres
Inscrites au Littré du bonheur

Je sais bien que tu aimerais
Que mon souffle soit poétique
Mais si j'étais plus romantique
Dis-moi ce que ça changerait

Idiote je t'aime
Idiote je t'aime
Idiote je t'aime

A ma manière, à ma façon
Depuis le temps que nous vivons
Même autour et même bohème

Idiote je t'aime
Idiote je t'aime

Et je t'interdis d'en douter
Idiote je t'aime
Comme je n'ai jamais aimé

Je n'ai jamais eu de talent
D'utiliser je te l'accorde
Ces mots usés jusqu'à la corde
Galvaudés par plus d'un amant

Mais j'ai des phrases au bout des doigts
Qui la nuit à ton corps s'adressent
Et quand ils parlent en caressent
Ils le font bien mieux que ma voix

Idiote je t'aime
Idiote je t'aime
Idiote je t'aime

A main tremblante, à mots couverts
Quand sur le vélin de ta chair
Je grave mes plus beaux poèmes
Je t'aime, je t'aime, je t'aime

Idiote je t'aime
Idiote je t'aime

Et bien que je sois maladroit
Idiote je t'aime
Et n'aimerai jamais que toi

Που να ΄σαι... ποιόν να σκέφτεσαι;

Μοιάζουμε πολύ

...μοιάζουμε πολύ.. ίδια η γεύση στο δάκρυ..

μοιάζουμε πολύ.. ίδια όνειρα το βράδυ..

μοίαζουμε πολύ.. κι ας είμαστε αλλού..

κοιτάμε κι οι δυο τον ίδιο ουρανό..

(Στίχοι οπό το τραγούδι των Όναρ "Μοιάζουμε πολύ")

Friday, September 17, 2010

Ένα πορτραίτο


Όταν μου λείπει κάτι το ζωγραφίζω. Δεν ξέρω αν όλοι οι ζωγράφοι κάνουν το ίδιο… Εγώ όταν έχω κάποια έλλειψη, την ζωγραφίζω, την κάνω να ζωντανέψει και την κάνω δική μου, κατά δική μου… τουλάχιστον για λίγο… όσο κρατάει αυτό τ' όνειρο!
Ίδια σαν την Αρετή που φτιάχνει τον κυρ Σιμιγδαλένιο της, μόνο που εγώ δεν έχω μύγδαλα και κανέλες και σιμιγδάλια και ροδόνερα αλλά μόνο το τσβάϊ ακα μπε μολύβι μου, την γόμα και την ξύστρα να του κάνω  λεπτή-λεπτή την μαυρομύτα του… Κι ο κυρ Σιμιγδαλένιος μου ζωντανεύει ακόμη κι αν δεν είναι άνθρωπος αλλά τόπος ή πράγμα…
Έτσι και τώρα που μου λείπεις
Το πορτραίτο είναι μια λύση… ίσως η μόνη λύση. Δεν σε παίρνω τηλέφωνο, δεν προσπαθώ να επικοινωνήσω, είναι δύσκολο άλλωστε…Τι να ενοχλήσω.
Οπότε φτιάχνω ένα πορτραίτο, που με συντροφεύει , που του μιλώ και ακούει όλα όσα θα θελα να σου πω, και που μπορεί να μην ακούσεις…
Πρώτα κάνω ένα σκίτσο με απλές γραμμές Ένα περίγραμμα και το κρατώ δίπλα μου να το βλέπω όλη μέρα… Κάθε στιγμή που αισθάνομαι την ανάγκη να σου μιλήσω, πιάνω το χαρτί και προσθέτω γραμμές… Άλλοτε απαλές αν χάδια κι άλλοτε αδρές σαν ραπίσματα… Άλλοτε αχνές, γκρίζες, λεπτές σαν τρίχες κι άλλοτε μαύρες και παχιές…Ίδιες με λόγια! Γραμμές που περιγράφουν τις σκέψεις μου. 
Γεμίζω το χαρτί λίγο-λίγο ακολουθώντας τις γραμμές του προσώπου σου, τις ρίζες των μαλλιών σου , τις ρυτίδες σου. Μια -μια τις ψάχνω όλες και περιμένω να μου μιλήσουν κι αυτές.
Ψαχουλεύω κάθε σημείο, ανακαλύπτω κάθε βαθούλωμα, κάθε εξογκωματάκι, κάθε στίγμα, τα χαρτογραφώ ένα-ένα και ανακαλύπτω τις στιγμές που αποτυπώθηκαν σε κάθε εκατοστό του, προσπαθώντας να σε διαβάσω.
Σε κάθε μολυβιά σε ρωτώ, σου μιλώ, περιμένω ν΄απαντήσεις, να μου γνέψεις ένα ναι ή όχι…  
Σκιτσάρω τα μάτια σου, χαϊδεύοντας με την μύτη του μολυβιού μου κάθε χιλιοστό τους, μετρώντας ένα-ένα τα δάκρυα που πέρασαν από μέσα τους αφήνοντας τα διαπιστευτήρια τους στις κόγχες τους. Μαντεύω τις αντιδράσεις σου και τους θυμούς σου… τις στιγμές που λύγισες, που πείσμωσες, που σηκώθηκες ξανά και ξανά.
Σκιτσάρω τα  χείλη σου και το μολύβι μου σκοντάφτει μην μπορώντας να τα περιγράψει… Πώς να χωρέσουν τόσα πολλά σε λίγες γραμμές, Πώς να αποδώσουν αυτές οι έρημες γραμμές την δύναμη και την ευαισθησία τους, την μαγκιά και την ευγένεια, την σκληράδα και την τρυφερότητά τους … Τα κρυμμένα όχι σου πίσω από τα φανερά ναι σου…
Έσβηνα και σκιτσάριζα και ξανά έσβηνα… και κάθε φορά το πρόσωπο είχε άλλη έκφραση καινούργια, αλλιώτικη απ΄αυτή που είχα καρφωμένη στο μυαλό μου… Σα να με χλεύαζε, σαν να έπαιζε μαζί μου, σαν να μου έλεγε «είμαι όλες αυτές μαζί και καμιά απ΄ αυτές»… Και άλλαζα τις κλίσεις και τις γραμμοσκιάσεις… και κάθε φορά το έβλεπα  να ζωντανεύει μπροστά μου έχοντας μια καινούργια έκφραση λες και το πορτραίτο έπαιρνε ζωή και άλλαζε και μοιραζόταν μαζί μου τις χίλιες εικόνες που έχει ένα  πραγματικό πρόσωπο…  
Θα το δεις κάποτε… δεν ξέρω αν σου μοιάζει  στ΄αλήθεια... δεν ξέρω καν αν θα σ αρέσει…
Ξέρω μόνο πως εμένα μου κράταγες συντροφιά  μέσα απ τις γραμμές του !

Tuesday, September 14, 2010

Ναι θα πω... Μελίνα Ασλανίδου




Ναι θα πω... ένα για κάθε όχι.
Για να τα διαγράψω όλα τους... κι αυτά τα λίγα που είπα!


H ζωή είναι ένα τσίρκο... Κι άλλοτε κλόουν είμαι κι άλλοτε ισορροπιστής ή ακροβάτης σε τεντωμένο σκοινί... να ρισκάρω, χωρίς δίχτυ (όπως τώρα)
Η ζωή είναι πλοίο σε πάει από λιμάνι σε λιμάνι που απαγκιάζεις επιλογή σου... κι αν στα πέλαγα βολοδέρνεις επιλογή σου... κι αν βρεις αγκυροβόλιο τυχερό σου... Τα μάτια σου ανοιχτά να΄χεις μόνο!
Η ζωή είναι ωραία, αλλά όπως λέει η Λου, τα ΄χει φτιάξει μ΄ άλλον και εμένα με γράφει... αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να τα χαλάσουν και να με προτιμήσει... Ποτέ δεν ξέρεις...

Ναι θα πω... και ονόμασέ το όπως θέλεις... ρίσκο ή όνειρο! Εγώ θα το λέω "ναι"
Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι
Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το 'χει
Ν' αγαπώ, μπορεί να το 'χει κι η ψυχή.


Ρία... (από το Ελευθερία, υποκοριστικό λόγω λιτότητας)

Ελευθερία... Καπιτώλιο,

Την ελευθερία την πληρώνεις…Αλήθεια σου λέω... Το ξέρεις άλλωστε από προσωπική εμπειρία.
Τόσο η εξωτερική ελευθερία, αυτή των επιλογών, όσο και η εσωτερική, η ελευθερία από τον ίδιο μας τον εαυτό, από την μικροψυχία και τα πάθη, την ικανότητα να αντιμετωπίζεις δηλαδή όσα σου τυχαίνουν με ζεν διάθεση, είναι απίστευτα ακριβή...  
Όπως πληρώνεις και τις επιλογές σου μια-μια και όλες μαζί… Τις καλές και τις κακές, αυτές για τις οποίες είσαι περήφανος και τις άλλες αυτές τις οποίες ντρέπεσαι ακόμη και να τις παραδεχτείς.
Όλα ισολογισμός είναι, σαν αυτόν που οι εταιρείες δίνουν στην δημοσιότητα μια φορά τον χρόνο μόνο που εγώ (μπορεί και συ)τον δίνω κάθε βράδυ, στον αμείλικτο μου κριτή, τον εαυτό μου…  Τόσα έδωσα τόσα πήρα… κανονικό λογαριασμό για τις 86400 στιγμές που ξόδεψα… Άντε να κλέψεις μετά! Τι να κλέψεις , τι να κρύψεις;… Ο λογαριασμός έρχεται κάθε βράδυ, εκεί παρών κτυπάει την πόρτα μου, ίδιος δοσάς, ζητάει τα δέοντα!… Και η πληρωμή τούκα, όχι γραμμάτια ή μεταχρονολογημένες και περάστε αύριο και δεν έχω τώρα… Έχεις δεν έχεις πρέπει να πληρώσεις… Μπορείς , δεν μπορείς… Άλλοτε είναι ένα σιωπηλό δάκρυ χωρίς αιτία… έτσι σαν μια σούμα πίκρας, άλλοτε είναι μόνον ένας αναστεναγμός, άλλοτε ένα βλέμμα στα άδεια μου χέρια… άλλοτε αυτό το συναίσθημα του «δεν πάει άλλο», του «δεν αντέχω» που έρχεται από βαθιά μέσα σου και σε κυριεύει, και σε κάνει να θέλεις να τρέξεις, να κρυφτείς (από ποιόν?), άλλοτε απλώς ένα απύθμενο κενό… βαθύ και σκοτεινό σαν αφέγγαρη νύχτα .
Την ελευθερία την πλήρωσα και την πληρώνω… Δεν ξέρω αν μετανιώνω. Δεν μπορώ έτσι κι αλλιώς να έχω την πολυτέλεια του να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Αλλά αν την είχα , νομίζω τις ίδιες επιλογές θα έκανα τουλάχιστον στα βασικά σημεία, γιατί δεν θα είχα την γνώση του μέλλοντος, αλλά κι αν την είχα  (γιατί μερικές φορές ήταν ηλίου φαεινότερο τι επρόκειτο να συμβεί, και εντούτοις εγώ εκεί έτοιμη για μετωπική) δεν ξέρω αν θα άλλαζα γραμμή πλεύσης. Είμαι του ρίσκου τελικά…
Οπότε όταν ο δοσάς (ο εσωτερικός μου εαυτός, έτσι τον λέω χαϊδευτικά, παρ΄ όλο που «τοις μετρητοίς» πληρώνεται!)  έρχεται για τον λογαριασμό σκύβω το κεφάλι και παραδέχομαι το χρέος…
Γι αυτό ξενυχτώ… πως βγαίνει τέτοιο χρέος? Χρόνια ψάχνω το γυάλινο γοβάκι… μυριάδες παπούτσια αγόρασα, τίποτε… κανένα δεν έχασα, οπότε κανείς δεν με έψαξε για να μου το επιστρέψει, αλλά και κανένα δεν ήταν γυάλινο! Οπότε πριγκιπική ζωή δεν μου έλαχε όσο κι αν προσπάθησα. Ας το! Δεν έχω τύχη με τα παπούτσια και τα πριγκιπικά τερτίπια… Άσε που δεν ξέρω και άλλο παραμύθι τόσο ρομαντικό να ακολουθήσω , όποτε ότι κάνω μόνη μου.
Σήμερα πάλι αυτή η ριμάδα η ελευθερία μου έδειξε το άσχημο της πρόσωπο…Γι αυτό τα γράφω… όσα γράφω. Αισθάνομαι κουρασμένη… Αυτή την στιγμή την πουλάω όσο-όσο… Βαρέθηκα να πολεμάω για το παραμικρό, να υποχρεώνομαι για απλά πράγματα, να πληρώνω, να υποχωρώ, να αποδέχομαι, να λέω ευχαριστώ ενώ θέλω να πω «αι στο διάολο»…Δηλαδή σε τι έχω μεταλλαχθεί;  Σε ελεύθερο πολιορκημένο; Αφού δεν μπορώ να επιβιώσω και αναγκάζομαι σε συμβιβασμούς υπάρχει αληθινή ελευθερία ή μόνο μια συμβιβαστική ελευθερία που απλώς ρίχνει στάχτη στα μάτια μου. Και πως οριοθετώ τον όρο «ελευθερία»; Για ποιου είδους ελευθερία μιλάω; Νομίζω ότι η μόνη τελικά που έχω, βρίσκεται στην συναισθηματική σφαίρα και πουθενά αλλού… Μόνο σαν περίγραμμα της μοναξιά μου μπορεί να πάρει  σάρκα και οστά, και πουθενά αλλού… άντε και στο εργασιακό μου χώρο. Μετά τίποτε…

Θα το γυρίσω στην πολιτική κουβέντα στο τέλος και με αρρωσταίνει…Ο καιρός του πολιτικού λόγου πέρασε για μένα τα πα και τα ξανάπα και επαναλαμβάνομαι… Χμμμ πριν λίγο καιρό είχα μια πολιτική κουβέντα με την κόρη μου.. Ξεκίνησε απλά όπως όλα.. Την έβλεπα που λίγο-λίγο φούντωνε και την συνδαύλιζα με αρνητικές θέσεις.. Στο τέλος της είπα  «όταν ήμουν φοιτήτρια έλεγα ακριβώς τα ίδια που λες τώρα, η γενική πολιτική κατάστασή ήταν η ίδια, ούτε τα ονόματα που πρωταγωνιστούσαν τότε δεν έχουν αλλάξει από τότε μέχρι τώρα! Λοιπόν ποιό το όφελος να μιλάμε για πολιτική; Αφού είναι σαν την μόδα… κύκλους κάνει… Δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο, τίποτε για να αξίζει να αγωνιστείς γι αυτό… Εσύ και οι συνομήλικοί σου απλώς δεν το ξέρετε, όπως στην ηλικία σας δεν το ήξερα και εγώ… Αλλά για μένα είναι παλιά ξινά σταφύλια και πραγματικά  αδιαφορώ.. Έδωσα αρκετό χρόνο σε αυτό το αστείο… Δεν θέλω άλλο ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο »    Με κοίταξε αποσβολωμένη και έφυγε. Αργότερα της έδωσα ένα βιβλίο πρόσφατης ιστορίας (αν μπορεί να θωρηθεί «ιστορία» ένα παρελθόν που απέχει από το σήμερα μόλις 20-30 χρόνια) και κατάλαβε… Της έγραψα στην πρώτη σελίδα τα λόγια του Jean d’ Alembert «η τέχνη της πολιτικής είναι να τους εξαπατάς»
Φύγαμε από το θέμα μας όμως… και το θέμα μας είναι η ελευθερία, η προσωπική ελευθερία, όχι η πολιτική που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένη… Θα επανέλθω

Monday, September 13, 2010

LEO SAYER WHEN I NEED YOU 1977





When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you
It's only a heart beat away

When I need love
I hold out my hands and I touch love
I never knew there was so much love
Keeping me warm night and day

Miles and miles of empty space in between us
A telephone can't take the place of your smile
But you know I wont be traveling for ever
It's cold out, but hold out and do like I do

When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you babe
It's only a heartbeat away

It's not easy when the road is your driver
Honey, that's a heavy load that we bear
But you know I won't be traveling a lifetime
It's cold out but hold out and do like I do
Oh I need you

When I need love
I hold out my hands and I touch love
I never knew there was so much love
Keeping me warm night and day

When I need you
Just close my eyes and I'm with you
And all that I so want to give you
It's only a heart beat away

Sunday, September 12, 2010

Anastacia - You'll Never Be Alone




Anastacia: You'll Never Be Alone Lyrics

Songwriters: Biancaniello, Louis John; Newkirk, Anastacia L; Watters, Samuel J;



The world is changing 
and time is spinning fast 
it's so amazing how you came into my life 
I know it seems all hope is gone 
I know you feel you can't be strong 
and once again the story ends with you and I 

And anytime you feel like you just can't go on 
just hold on to my love 
and you'll never be alone 

Hold on 
we can make it through the fire 
and my love 
I'm forever by your side 
and you know 
if you should ever call my name 
I'll be right there 
you'll never be alone 

Hopeless to describe 
the way I feel for you 
no matter how I try 
words would never do 
I looked into your eyes to find 
as long as love is alive 
there ain't nothing we can't make it through 

Anytime, or only for a while 
don't worry 
make a wish 
I'll be there to see you smile 
oooh 

Hold on 
we can make it throught the fire 
and my love 
I'm forever by your side 
and you know 
if you should ever call my name 
I'll be right there 
you'll never be alone 

Through the fire, by your side 
I will be there for you so I'm, don't you worry 
(and you know, I'll be there) 
you'll never be a... alone 
heya heyeaaaah 

Hold on 
we can make it through the fire 
and my love 
I'm forever by your side 
and you know 
if you should ever call my name 
I'll be right there 
oh baby, hold on 

Hold on 
(we can make it through the fire) 
we can make it baby 
and my love 
said I'm forever by your side, yeah 
(and you know) 
if you should ever call my name 
said I'll be, I'll be right there 
oh, oh, ooooh 

Hold on 
yeah yeah 
(we can make it through the fire) 
yeah yeah 
oh no 
(my love) 
I know, and you know (I'm forever by your side) 
yeah yeah yeah yeah yeah yeah 
(and you know) 
(if you should ever call my name) 
(I'll be right there)

Saturday, September 11, 2010

Πρωτοβρόχια?


Σήμερα βρέχει… ξεκίνησε το μεσημέρι… άγρια βροχή με αστραπές και βροντές,,, μισοκαλοκαιριάτικη μισοφθινοπωρινή καταιγίδα.. Πολύ νερό… Βρέχει μανιασμένα  εδώ και μια ώρα…
Θυμήθηκα τον πατέρα μου πάλι. Τελευταία τον θυμάμαι συχνά, ψάχνω να βρω την αιτία που έρχεται τόσο συχνά στο μυαλό μου...και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω φτάνω σε σένα, ξανά και ξανά φτάνω σε σένα και το απορρίπτω, δεν μπορώ να βρω την σχέση, τον σύνδεσμο, αλλά  το μυαλό μου με οδηγεί εκεί, σαν κάτι να θέλει να μου πει, να μου επισημάνει... Είναι σαν μια μαγική εικόνα που μόλις την βλέπω εξαφανίζεται χωρίς ν΄αφήσει αποτύπωμα στην μνήμη μου, χωρίς να μ΄αφήνει να την καταλάβω… Θα το βρω…

Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου συνήθιζε να μου λέει «ε μικρό! Θα μου πεις πως το κάνεις» τον ρώταγα «ποιο;» «Αυτό με τον καιρό… Μόλις στεναχωριέσαι πολύ… Μόλις αρχίζεις να  θυμώνεις με το δίκιο σου… Αρχίζει να βρέχει! Πως το κάνεις ; » και τότε γέλαγα και ο πατέρας μου κοιτώντας έξω, μου έλεγε με νόημα… «Είδες που σου λέω; Βγήκε ο ήλιος πάλι ! Αλλά να μάθεις λίγο λίγο να χαμογελάς και με τα μάτια… Όχι μόνο με τα χείλια… και με τα μάτια!»
photos by Titania

Σήμερα βρέχει… Γκριζάδα και μέσα και έξω… Εντάξει ξέρω αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι εύκολο. Το είχες πει και το γνώριζα, αλλά εύκολα συνηθίζεις και δύσκολα ξεσυνηθίζεις!
Βρέχει, κοιτούσα τις σταγόνες που κατρακυλούσαν και συναντούσαν η μια την άλλη  για να γίνουν χείμαρρος, που παράσερνε ότι φύλλα εύρισκε, όποιο χαρτάκι ήταν στο δρόμο του και το έσπρωχνε να χαθεί… σαν τις σκέψεις μου.
Και κείνες οι άλλες, που είχαν επισκεφτεί το τζάμι μου. Κοίταζα το σχήμα τους, ίδιο δάκρυ, που άλλαζε και κυλούσε αφήνοντας ίσιες γραμμές, κάνοντας το περίγραμμα του φεγγαριού να αλλάζει σχήμα, να κατεβαίνει στη γη, να μετουσιώνεται σε φως  του δρόμου, θλιμμένο, κιτρινοπράσινο... Η μήπως η λάμπα έγινε φεγγάρι, θέλοντας απεγνωσμένα να την κρεμάσεις στον ουρανό μαζί με τ΄ αστέρι σου;

Βρέχει, συνήθως μ’ αρέσει η βροχή γιατί κρύβει τα δάκρυα αλλά σήμερα έχει άλλη γεύση. Τον πρωινό μου θυμό τον διαδέχτηκε μια  ηρεμία, μόλις άρχισε η βροχή… Τι ξέρει το μυαλό μου που δεν το έχω μάθει ακόμη? Τι μου ψιθυρίζει η βροχή και με ηρεμεί? Το φθινόπωρο είναι εδώ… Συνήθως σχεδιάζω τις μέρες του χειμώνα, δεν κάνω πλάνα, δεν μ΄ αρέσουν τα προγράμματα , απλώς φτιάχνω ένα γενικό περίγραμμα της εποχής… Θα κάνω αυτό ή το άλλο… Αναγκαστικά  κάνω κάποια προγράμματα (τα ελάχιστα δυνατά).
Αλλά φέτος δεν θέλω…
Θέλω να ξοδέψω τον χειμώνα μου αλλιώς.
Θέλω να τον ζήσω…
Θέλω να πάρω πίσω όσα δάκρυα έχυσα τα προηγούμενα χρόνια και να τα ανταλλάξω με γέλια.
Θέλω να βρω καταφύγιο και να κουρνιάσω εκεί.
Θέλω να διαχειμάσω με κλειστά μάτια απολαμβάνοντας ζεστασιά.  
Κοιτάζω το υποτυπώδες μου πρόγραμμα, χωρίς μόνιμη δουλειά, είναι αρκετά πιο τεμπέλικο από πέρσι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει… Παρ όλο που είναι αντικειμενικά τεμπέλικο, ήδη μου φαίνεται ότι είναι βαρύ… Ξέρω την αιτία… Ασε που δεν την παραδέχομαι… Με πιάνω να κρυφονειρεύομαι τα βράδια… Ούτε στον εαυτό μου δεν θέλω να το παραδεχτώ… Έτσι είναι ! Είπαμε .. άμα καείς στον χυλό… Ούτε όνειρα δεν επιτρέπεις να κάνει το μυαλό σου… Μόνο ότι έχεις σήμερα κρατάς.. κι όταν δεν το έχεις… αγριεύεις… και την λιακάδα την γυρνάς σε καταιγίδα…

Μου λείπεις

Ναι βρε πατέρα, μάλλον δίκιο είχες… η καταιγίδα εντός μου είναι τόση που η καταιγίδα έξω μοιάζει λιακάδα… Ίσως το μυαλό μας όταν βιώνει έντονα συναισθήματα να οδηγεί την φύση γύρω μας να το ακολουθήσει στον χορό του… Όλα συνδεδεμένα είναι. Και άνθρωποι και ζώα και ανόργανα και οργανικά και ουρανός και γη… Όλα ένα κουβάρι που πλέει στο Σύμπαν. Μην κοιτάς που το ξεχνάμε… Όλα ένα είμαστε σφιχτοδεμένοι…
Παλιά δεν το πίστευα… όμως μελετώντας, βλέποντας πόσο ανεξερεύνητα είναι όλα γύρω μου βλέπω, κάθε μέρα και εντονότερα ,πως ίσως να είχες παρατηρήσει σωστά…  

Friday, September 10, 2010

Χάρις Αλεξίου - Ο Άνθρωπος Μου



 Η αλλιώς
Να αποτολμήσω άραγε να τον ταυτίσω με έναν πραγματικό άνθρωπο? 
Θα ρισκάρω... κι ας πονέσω...


Περίεργο... Αισθάνομαι φτωχή σήμερα, γεμάτη νεύρα , γίνομαι εριστική (όχι ότι δεν είμαι όταν βλέπω τα στραβά) σχεδόν κακιά...
Σήμερα η αιτία είναι τα ερωτηματικά που προβάλλουν αμείλικτα συνέχεια μπρος τα μάτια μου...
"Τι  κάνουμε τώρα ? Πως περνούν οι ώρες χωρίς σημεία αναφοράς? Από που παίρνει νόημα η ρουτίνα της μέρας? Τι διαφοροποιεί την μια μέρα με την άλλη?"
Η αλήθεια είναι ότι μ΄απασχολούν καιρό ερωτηματικά σαν κι αυτά δεδομένου ότι έχω συρρικνώσει την "πραγματική" ζωή μου σε επιλεγμένες μέρες... Ο υπόλοιπες απλώς περνούν, Απλώς υπάρχω, βολοδέρνω πες...
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του αληθινού και του πλασματικού δεν είναι αντιληπτή παρά μόνο ως γεύση των στιγμών που μοιράζομαι. Και δυστυχώς είναι λίγες.
Τελικά   το να ζεις (και όχι να προσποιείσαι ότι ζεις) τις στιγμές σου είναι απίστευτα δύσκολο όταν σκέφτεσαι και αναθεωρείς, όταν κονταροχτυπιέσαι με το παρελθόν και το παρόν σου, όταν αναρωτιέσαι... Το πλασματικό είναι αυτό που βιώνεται και το αληθινό μετουσιώνεται σε όνειρο ή ελπίδα... φαύλος κύκλος!

Ξαφνικά χτες συνειδητοποίησα πως η επικοινωνία είναι απόλυτα σημαντική... Ιδιαίτερα με όσους αγαπάς. Κι όταν αυτή περιορίζεται ή χάνεται, όταν παύουν για κάποιους λόγους να  είναι παρόντα μέσα στην καθημερινότητά σου, αυτά τα άτομα, και αν (επιπλέον) δεν υπάρχει  κανενός είδους επικοινωνία μαζί τους ή δεν τολμάς να την επιδιώξεις (μην αραδιάσω τους λόγους), τότε αντιδράς (το εριστικό που λέγαμε...), μπορεί και να πονάς...

Άκουσα το τραγούδι που επισυνάπτω, στο ραδιόφωνο σήμερα, πριν λίγο (σύμπτωση?) περιμένοντας και έχοντας την έλλειψη κάποιου αγαπημένου έντονη. Δεν ακούω ελληνική μουσική ( αν και την κ. Αλεξίου την θεωρώ σοβαρή καλλιτέχνιδα, δεν είμαι fan της) και δεν είχα ξανακούσει το τραγούδι αυτό, το οποίο παραδόξως έλεγε ακριβώς ότι σκεφτόμουν για χρόνια...
Σταμάτησα ότι έκανα για να το ακούσω χαμένη μέσα σε σκέψεις, στίχους και μουσική, όταν  ήρθε αβίαστα αλλά έντονα και καρφώθηκε στο μυαλό μου κάτι που είχα ακούσει, από σένα, δίνοντάς μου ταυτόχρονα και όσες απαντήσεις έψαχνα :
"...μένει μόνο να τα καταλάβεις και να πιστέψεις ( αν μπορείς) πως κάποια πράγματα μπορεί και να μην συμβαίνουν μόνο στα όνειρα..." 
Οπότε το ερώτημα προέκυψε αβίαστα:
Να αποτολμήσω άραγε να τον ταυτίσω  (αυτόν που αποκαλεί η κ Αλεξίου "άνθρωπό μου" εννοώ )με έναν πραγματικό άνθρωπο? 
όπως και η απάντησή  του...  
Θα ρισκάρω... κι ας πονέσω...
ή όπως λέει ο στιχος...
"Κι αν πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω...
μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω...αρκεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί....εκεί,εκει...εκεί εκεί."

Wednesday, September 08, 2010

Nightwish - Ever Dream with lyrics

Μια σύντομη ιστορία



«Μην με χάσετε!» Φώναζε το παιδάκι…ακολουθώντας με δυσκολία τους γονείς του.
Η μάνα του, του έριξε μια άγρια ματιά.: «Τι να μην σε χάσουμε? Να έχεις το νου σου, να είσαι κοντά μας, να μας κρατάς το χέρι! Ολόκληρο παιδί είσαι!»
«Δεν είμαι…» επέμενε ο πιτσιρικάς… «μικρό είμαι!»
«Καλά» είπε, η μάνα «να μου κρατάς το χέρι, μην το αφήνεις!»
« Δεν μπορώ να το κρατάω, συνέχεια…» κλαψούρισε ο μικρός «… είναι μεγάλο το χέρι σου και ψηλά δεν το φτάνω, όλο τεντώνομαι αλλά δεν το φτάνω!»
«Τι λες τώρα»  αντέκρουσε η μάνα … «Προσοχή χρειάζεται και προσπάθεια…όλα δικά σου τα θέλεις!»
«Όχι δεν τα θέλω όλα δικά μου» είπε ο μικρός… «Να, αλλά δεν θέλω χέρι… μόνο αγκαλιά θέλω!… Αν με κρατάς από το χέρι, μπορεί να με χάσεις … Αν με κρατάς αγκαλιά, δεν θα με χάσεις ποτέ, γιατί θ' ακουμπάω στην καρδιά σου»

Αν με κρατάς αγκαλιά, δεν θα με χάσεις ποτέ, γιατί θ' ακουμπάω στην καρδιά σου!...

Tuesday, September 07, 2010

Απόψε

Ξέρεις πως είναι να γκρεμίζονται όλα γύρω σου? Και συ να προσπαθείς να πιαστείς από κάπου και μόλις το βρίσκεις να γκρεμίζεται και να χάνεται κι αυτό? Ξέρεις πως είναι να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και κάθε φορά που νομίζεις ότι βρήκες επιτέλους κάπου να ξαποστάσεις, να ανακαλύπτεις ότι το σταθερό έδαφος που φαντάστηκες ότι βρήκες είναι πάλι κινούμενη άμμος? Ξέρεις πως είναι να αποζητάς λιμάνι και εκεί που πας να δέσεις να ξεσπάει θύελλα και να σε υποχρεώνει να ξαναβγείς στο πέλαγος?...
Πάλι έξω λοιπόν… Να παλεύω με τα κύματα τα εντός μου… Τι βρήκα ? Ένα λιμάνι ναι, μα ανοιχτό στον καιρό και μόλις να δέσω πήγα, άρχισε να με χτυπάει ο καιρός στον ντόκο… ούτε μπαλόνια φτούρησαν, ούτε σκοινιά …τά ΄κοψε όλα , λίγα λίγα… Προσπάθησα… μα πόσο ν΄αντέξω? Όταν τρως την μούρη σου, μπορεί να φταίνε χίλια πράγματα… Μα γίνεται να την τρως συνέχεια?
Λένε ότι οι άνθρωποι που είναι σταθεροί, που πατάνε στα πόδια τους είναι εκείνοι που έχουν τα δυνατότερα ψυχολογικά προβλήματα μετά από μια φυσική καταστροφή, μια θύελλα ή ένα σεισμό… Πάντα αντιδρούσα περίεργα στο σεισμό… Λόγω επαγγέλματος ξέρω και πως αντιδρά ένα κτίριο, που υποφέρει και τι πρέπει να κάνει κανείς σε τέτοια περίπτωση… Όμως πάντα το σοκ μετά όταν είχαν τελειώσει όλα με κάνει και καταρρέω… Όχι δεν είναι εμφανές στους γύρω μου… Η κατάρρευση συντελείται μέσα μου… Το αστείο είναι ότι έχω βιώσει πολλούς σεισμούς… πραγματικούς και μεταφορικούς… και όλες τις φορές δύσκολα συνήρθα… Πάλεψα να σταθώ στα πόδια μου και κάθε φορά ήταν δυσκολότερο… Τελευταία φορά τον περασμένο Οκτώβρη που μια απόρριψη σεισμός πολλών ρίχτερ για μένα , με έστειλε μέχρι την απόφαση να θέσω τέρμα στην ζωή μου… Μάλλον έχω κι άλλα να πληρώσω και είμαι ακόμα μεταξύ των ζωντανών… Αλλά ακόμη παλεύω με την κατάρρευση μέσα μου, ακόμη τα βράδια δεν κοιμάμαι, ακόμη φοβάμαι τις αντιδράσεις μου σε λόγια και συμπεριφορές, ακόμη αντιδρώ βίαια και κατηγορώ τον εαυτό μου…
Όμως να με πάλι να παλεύω με σεισμούς και θύελλες… Δεν βάζω μυαλό.
Αλήθεια απόψε νοιώθω τα πόδια μου κομμένα… την ψυχή μου καρυδότσουφλο ανήμπορο… Θα θελα κάπου να κρυφτώ και να ηρεμήσω αλλά δεν υπάρχει ούτε μια σκέψη να με γαληνέψει… ούτε μια τόση δε ελπίδα…
Έλπιζα πως ότι είχα ονειρευτεί, το βρήκα… χμμ δεν άφηνα τον εαυτό μου να κάνει σχέδια βέβαια, γιατί ποτέ τα σχέδιά μου δεν πραγματοποιούνται και ήθελα επιτέλους μια φορά να γίνουν αλήθεια… Αλλά που σίγα μην γίνουν! Ποιος το αποφάσισε?
Καταλαβαίνω… εγώ καταλαβαίνω απολύτως και εσένα περισσότερο. Αλλά ποιος καταλαβαίνει εμένα? Ποιος σκέφτεται τι με πειράζει ? Τι με προσβάλει?? Τι με ενοχλεί? Πόσο μπορώ να κάνω υπομονή? Τι μπορώ να δεχτώ και τι όχι ? Πόσο αντέχω ?
Σήμερα κατάλαβα ότι η αίσθηση που είχα, αυτό το αδιόρατο κάτι που μας προειδοποιεί (αλλά εγώ τουλάχιστον το γράφω) είχε δίκιο… Με σκούνταγε ψιθυρίζοντας «πάλι για μετωπική πας» και γω τίποτε! γκάζωνα…. Να με τώρα ανάσκελα, με την γη να φεύγει, τον ουρανό να στριφογυρίζει και την ψυχή μου επιβάτη σε ένα σκαρί που βολοδέρνει σε θύελλα… Τι το θελα ????
Έτσι είναι! οι λεπτομέρειες φωνάζανε αλλά εγώ που να ακούσω…τον μαϊντανό τον είχα βάλει στ αυτιά! Όχι στην φασολάδα!! Εντάξει ήθελα να ζήσω το παραμύθι… Τι σημασία έχει που είμαι γραία? Γραία ξεγραία μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι… Δηλαδή τι ζήτησα η γυναίκα ? Κάτι απλό και ξεκάθαρο…Άμα λέω ένα πράγμα να γίνεται κατανοητό.. όχι να φοβάμαι να μιλήσω , να σκέφτομαι τι θα πω, να κοσκινίζω κάθε τι πριν το ξεστομίσω… Εριστική θα μου πεις γίνομαι… Δεν έκανες κάτι τέτοιο.. Μπορεί … να έχεις δίκιο… Είμαι πολύ πιεσμένη… Το παραμικρό με κάνει και κλαίω.. Είμαι έτοιμη να το βάλω στα πόδια να κρυφτώ στα υπόγεια της ψυχής μου.. Κάθε μέρα είναι χειρότερα… Ξέρεις τι είναι να ζεις σε έναν εχθρικό κόσμο? Ξέρεις τι είναι να αναγκάζεσαι να ανέχεσαι χίλια πράγματα για να επιβιώσεις? Τι σου λέω τώρα… άμα ανοίξω την καρδιά μου θα ξαφνιαστείς…
Μετά μου λες δεν άκουγα τις εσωτερικές μου προειδοποιήσεις, δεν έβλεπα τις λεπτομέρειες… Πώς να τις ακούσω… άμα ελπίζεις σε ένα θαύμα… έτσι αντιδράς… Το παραμικρό φωτάκι στο απόλυτο σκοτάδι είναι σαν το άστρο της Βηθλεέμ και πάλι καλά να λες! Που η δυσπιστία μου με βοήθησε…
Τι κάθομαι και γράφω.. αλλά να! μπορεί κάποιον να βοηθήσω, κάποιον που αισθάνεται το ίδιο μπλοκαρισμένος..
Στεναχωριέμαι απόψε…. δεν γίνομαι κατανοητή και είναι ότι το χειρότερο μπορεί να πάθει κάποιος που σ όλη του την ζωή ούτε τον άκουγαν ούτε τον έβλεπαν, και με αυτό κονταροχτυπιόταν…
Αλήθεια ούτε να κλάψω, να ξεσπάσω δεν μπορώ… το αποψινό με κόλλησε στον τοίχο, γιατί δεν ξέρω αν έχω αντοχές πια…δεν ξέρω αν μπορώ να παλεύω με ανεμόμυλους...

Sunday, September 05, 2010

Κοιτώντας παλιές σημειώσεις

Ανάμεσα  στις μπογιές μου βρήκα ένα χαρτάκι με στίχους. και μαζί πυκνογραμμένες μια σελίδα σημειώσεις….
Οι στίχοι ήταν για ένα κοριτσάκι, την Εύη. Προσπαθούσα για πολλές ώρες να καταλάβω ποια ήταν η Εύη… είχε σβηστεί η όψη της απ το μυαλό μου. Μέχρι που το θυμήθηκα. Ήταν, και είναι δηλαδή, κόρη του ζωγράφου και φίλου μου Νίκου Ζαχόπουλου, τώρα πρέπει να είναι 17-18 ετών, τότε ήταν ένα μελαχρινούλι, ζουμπουρλούδικο μωρό 3-4 ετών, που τρέλαινε τον πατέρα και την μάνα της, αλλά και όλους τους φίλους της οικογένειας,  με τα νάζια της…
Είχα γράψει τους στίχους στην διάρκεια εγκαινίων έκθεσης ζωγραφικής στην γκαλερί του πατέρα της, παρατηρώντας την να στριφογυρνά μεσ΄ τον κόσμο.

Εύη
Δυο μάτια μαύρα
Φωτιά και λαύρα,
Μαλλί χυτό,
Μαύρο κι αυτό.
Μάγουλα λεία,
Και μια τελεία.
Από …στυλό!
Κορμί στητό,
Μικρά χεράκια,
Ροζ φραντζολάκια.
Όλο γυρνάς,
Όλο ρωτάς!
Άγνωστοι όλοι
Να, ο μπαμπάς!
Γνώριμοι ρόλοι
Ξέρεις που πας!

 Μερικές από τις σημειώσεις…

Οι κάτοικοι μάλλον φιλόξενοι αλλά το πλοίο Β Κορνάρος θα απέπλεε βάσει προγράμματος από Καστελόριζο στις 12:15 (καλά δεν περιμέναμε και εγγλέζικο ραντεβού) για Ρόδο. Όμως μας ανακοινώσε το λιμενικό στις 12:00 ότι θα φτάσει στις 18:30 και τελικά ήρθε στις 1:30 την νύχτα και απέπλευσε στις 2:30… Μετράτε πόσες ώρες καθυστέρηση! Ο λιμενικός που ήταν υπηρεσία (αντί για στολή φορούσε λουλουδάτο σορτσάκι) ούτε που άνοιξε την πόρτα να απαντήσει στις ερωτήσεις μας! Περιορίστηκε να πει «καθυστέρησε» και τίποτε άλλο ούτε πότε θα έρθει ούτε μια συγνώμη… Πολλά θέλω έτσι??? Κι αν είχαμε κλεισμένη πτήση για κάπου αλλού ? ή κάποια σοβαρή δουλειά προγραμματισμένη? Ποιος πλήρωνε τα σπασμένα… Εμείς… που αποφασίσαμε 3 Αυγούστου να γυρίσουμε από Καστελόριζο Ρόδο!!! Οι ηλίθιοι..
Τελικά ο απολογισμός ήταν μείον…
Ο γιατρός.. ναι είχα ατύχημα , με το καλημέρα : με τσίμπησε ένας μπούρμπουρας, αυτά τα χονδρά καφεκίτρινα έντομα, και γρήγορα βοηθούσης της ευαισθησίας μου, το πόδι μου έγινε βαρέλι… Ο γιατρός γκρίνιαξε που τον ενόχλησα στις 5 το απόγευμα… δεν ήταν "ώρα ιατρείου" μου είπε από το θυροτηλέφωνο, αλλά όταν του είπα ότι είμαι αλλεργική κατέβηκε και ήταν αποτελεσματικός και αφού κουβεντιάσαμε απεδείχθει (και) ευγενής.
Το φαγητό στα καταστήματα της προβλήτας ήταν μέτριο, σχεδόν τουριστικατζίδικο, το ίδιο και τα πρωινά , γλυκά και παγωτά… Μέχρι μύγα βρήκα μέσα στις πατάτες μου, καλοτηγανισμένη και το αφεντικό μας «αποζημίωσε» χρεώνοντάς μας μια μερίδα λιγότερη…
Το πιο φιλόξενο μέρος απ όλο το νησί ήταν το μπαρ στον Φάρο/τζαμί στην άκρη του μώλου… Ωραία μουσική, καθαρά ποτά, όμορφο περιβάλλον, καθαρές τουαλέτες,  ευγενικός ιδιοκτήτης  και υπάλληλοι… Μας φιλοξένησε από τις 13:00 μέχρι την ώρα που ήρθε το πλοίο στις 2:00 το πρωί αγγόγυστα...
Μείναμε συνολικά μια βδομάδα , γυρίσαμε  όλες τις παραλίες, χωριά  και τοποθεσίες του νησιού. Τον Αι Γιώργη του βουνού και το Castello Rosso, το Παλαιόκαστρο, τα Κυκλώπεια Τείχη στα δυτικά καθώς και το Δωρικό Ναόσχημο Τάφο κάτω από το Κάστρο, τις Πλάκες και τον Κάβο.. όλα τριγύρω με τα πόδια, μια και το νησί είναι μικρό.. Η πόλη είναι σαν σκηνικό χωρίς  βάθος.. Ουσιάστικά ότι βλέπεις από το λιμάνι… Το Μαδράκι ήταν σχεδόν εχκαταλειμένο στην τύχη του, απεριποίητο, με έντονα τα σημάδια της παλιάς αίγλης …
 Με καίκι επισκεφτήκαμε μερικά από τα γειτονικά ακατοίκητα νησάκια και βραχονησίδες, την Ρω (ήθελα πολύ  να πάω στης Δέσποινας Αχλαδιώτη τον ταφο να ανάψω ένα κέρι σ αυτή την γυναίκα που την πατρίδα την έβαλε πάνω απ όλα) το Γαλάζιο Σπήλαιο στις Αχέρες, που ήταν όμως βρώμικο από αυτά που έφερνε ο καιρός και στην Στρογγύλη με τους δυο φαροφύλακες.
Μάθαμε πως οι κάτοικοι ακόμη και τα ψώνια τους τα κάνουν από την Τουρκία που είναι μια ανάσα δρόμος… γιατί με την Ρόδο η συγκοινωνία γίνεται μόνο με τουριστικά ή με το Β Κορνάρος που ποτέ δεν είναι στην ώρα του.
Μάθαμε ότι το αεροπλάνο πηγαινοέρχεται σχεδόν άδειο γιατί κρατάνε τις θέσεις (δεν ξέρω ποιοί) και απομένουν λίγες για το κοινό. Σκεφτείτε ότι το εισιτήριο με το γρήγορο πλοίο είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό του αεροπλάνου αλλά διαρκεί τριπλάσιο χρόνο η διαδρομή όπως είναι φυσικό!  Τα γρήγορα πλοία όμως πηγαίνουν μόνο μονοήμερη στο νησί σαν εκδρομικά και αν θέλεις να μείνεις δεν μπορείς να γυρίσεις την επομένη ή μετά από μια εβδομάδα.
Είδαμε το γρήγορο πλοίο στο οποίο επιβαίναμε στην διαδρομή Ρόδος –Καστελόριζο να υποστέλλει την ελληνική σημαία του στο πίσω άλμπουρο και να σηκώνει την Τουρκική γιατί μπαίνει για λίγο στα Τουρκικά χωρικά ύδατα και όπως μας είπε το μέλος του πληρώματος που έκανε την υποστολή «είναι έτσι η συμφωνία και  χρειαζόμαστε αυτή τη ρότα για να εξοικονομούμε καύσιμα»
Μάθαμε ότι τα παιδιά που υπηρετούν στον στρατό για να πηγαινοέρχονται και να εφοδιάζονται στην Ρω, χρησιμοποιούν το φουσκωτό του λιμενικού και δανεική βενζίνη. Ο γιατρός του χωριού είναι ο γιατρός που εξυπηρετεί την μονάδα, δυο σε ένα!.
Είδαμε κάθε μέρα να καταπλέουν καταπληκτικά νοικιάρικα σκάφη από την Τουρκία, καθώς και να νοικιάζονται ένα δυο τουρκικής ιδιοκτησίας στο λιμάνι. Λυπάμαι που το λέω αλλά όσα (ελάχιστα)  ελληνικά σκάφη , ενοικιαζόμενα είδα να έρχονται για επίσκεψη , ήταν μίζερα, κακοσυντηρημένα, με skippers και προσωπικό χωρίς καμιά ναυτοσύνη, αγενές και χωρίς σεβασμό για το μέρος που επισκεπτόταν, εν αντιθέσει με τα τουρκικά σκάφη που ήταν απίστευτα πολυτελή και με ευγενέστατο και καταρτισμένο προσωπικό…
Η γεύση που μας έμεινε πικρή…  Αν με ρωτούσατε "να πάω?" θα έλεγα όχι... και η απάντησή μου θα με πλήγωνε πολύ...αλλά θα ήταν ειλικρινής.

Αυτά τα έγραφα το 1997… Μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει τώρα.

Απόσπασμα…



Κοίταξα πάλι την φωτογραφία σου.. Ξέρεις τι με εντυπωσίασε στο πρόσωπό σου; Από την πρώτη στιγμή…Τα χείλη σου!
Όλη η αλήθεια σου εκεί είναι συμπυκνωμένη… Μερικές φορές μια τόση δα λεπτομέρεια σου δίνει το όλον, που με την σειρά του ξεθωριάζει και χάνεται για να μετουσιωθεί ξανά σε μια φλύαρη λεπτομέρεια που στα ψιθυρίζει όλα! χαρτί και καλαμάρι!
Εγώ πάντως εκεί στάθηκα… Αυτό το σημείο του προσώπου σου αιχμαλώτισε το βλέμμα μου.. Οχι πως ήταν το καλύτερο πάνω σου… απλώς, το είπα, ήταν το πιο φλύαρο..
Οι πιο πολλοί πιστεύουν ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής… πως να αντικρούσω; όλη την ανθρωπότητα;… Πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει το δικό του παραθύρι, τον δικό του δρόμο και τρόπο, αν θέλει να σου δείξει τι κρύβεται πίσω από το τσόφλι… μπορεί να είναι τα μάτια και τις πιο πολλές φορές αυτά κοιτάμε, αλλά μπορεί, με τις ίδιες πιθανότητες, να είναι κάτι άλλο. Σε σένα είναι τα χείλη που σε περιγράφουν…
Το κάτω περιγράφει την ήρεμη δύναμη, το πείσμα .. τους αγώνες. Αλλά και το ξόδεμα ψυχής.. Ιστορεί πόσο εύκολα δίνεις βορά στα θηρία την καρδιά σου, να την ξεσκίσουν, αλλά και πόσο εύκολα ξεχνάς τον πόνο και την ξαναπετάς στα νύχια τους, ξανά και ξανά… Ψιθυρίζει τις πληγές σου μια-μια… τις αποφάσεις που σε άλλαξαν, τα λόγια που δεν είπες ενώ έπρεπε ν ακουστούν και όσα ξέχασες για να μην πληγώσεις κάποιους και που όμως ακόμη τα θυμάσαι και σε βασανίζουν… Μιλάει για την αφοσίωση σ αυτό που κάνεις, την υπομονή και την αντοχή σου…
Χανόμουν και το διάβαζα… περιπλανιόμουν στους διαδρόμους σου, κοιτώντας τα βάρη που είχες στοιβάξει με τα χρόνια στην ψυχής σου… μα κάθε φορά, το μάτι μου ξεγλίστραγε στο πάνω χείλος σου…
Α εδώ! Ατίθασο, όσο και η φύση σου. Ναι έτσι είσαι κι ας μην το πιστεύεις… Ελεύθερος!
Ας τους να πιστεύουν πως σε κρατάνε, πως σε κάνουν ότι θέλουν, πως σε διαφεντεύουν και σε αιχμαλωτίζουν… Ας τους να πιστεύουν ότι όσα κάνεις τα κάνεις με δική τους θέληση.
Δε μπορούν να δουν…
Δεν ξέρουν τι είσαι…πως νιώθεις!
Εκεί είναι όλα όσα φυλάς δικά σου, οι νύχτες και οι μέρες που σε ατσάλωναν, τα παθήματα και τα μαθήματα, οι φόβοι και οι αγωνίες που κανείς δεν κατάλαβε ούτε και φαντάστηκε ποτέ. Εκεί είναι το δάκρυ και το γέλιο , οι απολαύσεις και οι αμαρτίες, τα κέρδη και οι ζημιές χέρι-χέρι με τις σκέψεις που σκάλωσαν και ξεχάστηκαν κρεμασμένες να αιωρούνται σαν χαρταετοί στα σύρματα… Τα ναι σου και τα όχι σου… οι σιωπές σου οι φλύαρες, οι τελεσίδικες αποφάσεις σου που κανείς δεν κατάλαβε πόσο πολύ καιρό τις δούλευες μέσα σου μέχρι να τις ξεστομίσεις… Μα περισσότερο απ όλα οι ανασφάλειές σου… όσα παραχώνεις βαθειά στην ψυχή σου και δεν τ΄αφήνεις να τα δουν οι γύρω σου. Όσα έχεις βάλει στην άκρη, θησαυροί που αποθησαύρισες, γνώσεις που σε έχουν στοιχειώσει, η μοναξιά σου.. ο αληθινός εαυτός σου που τα αφήνει όλα στην άκρη και προχωράει όσο κι αν του κοστίσει η αλλαγή, που δεν μασάει στα παιχνίδια δύναμης γιατί ξέρει τα όρια του και δεν φοβάται να αντικρίσει τον άλλο κατάματα…
Ακολουθώ αυτό το τρεμούλιασμα, το ανεπαίσθητο της γραμμής, το στολισμένο με δάκρυα και σφιγμένα δόντια, να υπογραμμίζει το πάθος σου , την δίψα σου για όσα αποζητάς, όσα ονειρεύεσαι… Ναι, τα θέλεις όλα και τώρα… ο χρόνος είναι μόνιμα απέναντι σου και πολεμάτε, μια κερδίζει αυτός μια εσύ σε μια ατέλειωτη ισοπαλία… Πόσες φορές το δάγκωσες το χείλος σου δεν ξέρω… Όμως τα σημάδια από το δάγκωμα, (στο χείλος ή την καρδιά δεν ξέρω) είναι παρόντα ! Το κάνεις ακόμη και τώρα.. το βλέπω .. όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές χαμένος σε ένα διαφορετικό παιχνίδι που τα όρια του δεν τα γνωρίζεις μόνο τα εύχεσαι ή τα απεύχεσαι.
Αποτολμώ να αφήσω όλα τα υπόλοιπα στις σκέψεις μου…
Η φωτογραφία έσβησε καλύφτηκε από το πολύχρωμο screen saver… αφήνοντάς σε να σκέφτεσαι με δαγκωμένα χείλη.. και μένα με δαγκωμένη καρδιά...