Ο Νεύτων, στοχάζεται...

Αντε ξανά!

Είχα να γράψω στην σελίδα μου αυτή από τον Απρίλη! Μια οι Χρυσοχέρες που μου τρώγανε όλο τον χρόνο και οι κατασκευές που δημοσίευα μια το ένα μια το άλλο και η προσωπική μου σελίδα έμενε κενή κι απότιστη!

Αλλά δεν πάει άλλο! Ξαναγύρισα λοιπόν σαν τον δολοφόνο! Μα πως να μην ξαναγυρίσω αφού εδώ είναι όλα τα κομμάτια της καρδιάς μου, οι στιγμές της ζωής μου, όσα με ταράζουν , με ευχαριστούν (αυτά είναι ελάχιστα), όσα με πονούν (αυτά είναι μυριάδες), όσα με εξιτάρουν, όλα ατάκτως ερρημένα, τακτικώς προσαρμοσμένα και αφειδώς αναλελυμένα....  

Μια ματιά θα σας πείσει! Ισως  ελπίζω να ταυτίζεστε μαζί μου κάποιες στιγμές , να σας παρασέρνω να σκεφτείτε  με κάποιες γραμμές μου ... Ισως! 

If I could burn calories using my stress, I could be a Top model !

Ψάχνω

Ψάχνω να δω 

γιατί δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη

Τα είπα όλα?

άδειασε από ιδέες το κεφάλι μου 

ή η καρδιά μου γέμισε τα κενά της 

και δεν παραπονιέται...

Ψάχνω να βρω

που κρύφτηκε η δύναμη του λόγου μου 

που έκανε τα δάκτυλά μου να πονάνε 

πάνω στα πλήκτρα

που πήγαν οι  ιδέες μου, 

που κυνηγούσαν τα γράμματα, σαν πρόβατα, 

να τα μαντρώσουν σε λέξεις...

Και πέρα εκεί να περιμένεις 

πεινασμένος

για μια λέξη τυπωμένη

και να ΄ρχονται φράσεις κοινότυπες, ανούσιες

έπεα ξεπουπουλιασμένα...

Ψάχνω να καταλάβω

ούτε γραμμή ούτε γράμμα

και το μολύβι μετέωρο 

κόβει κύκλους στον αέρα 

μετρώντας τα μουντζουρωμένα χαρτιά

ακολουθεί το βλέμμα που μετράει τα φορτηγά

μακρυά 

στο μικρό, ροζ κομμάτι του ορίζοντα

που προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στα κτίρια...

Ο Δεκέμβρης μας έχεις συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε καταπληκτικές μέρες, με ηλιοφάνεια και καλές θερμοκρασίες, ιδανικές μέρες για βόλτα ή εκδρομές αν ανήκετε στους τυχερούς που μπορούν να εκδράμουν.
Κρατώ στα χέρια μου ένα όμορφο, γυαλιστερό, στρουμπουλό κάστανο, ευλογημένος καρπός, από ένα πανέμορφο δέντρο. Λατρεύω τα κάστανα και θεωρώ ότι οι καστανιές είναι από τα ωραιότερα δέντρα. Πανάρχαιο φυτό, αφού βρέθηκαν στοιχεία ότι υπάρχει στην γη από την εποχή του χαλκού! Το ότι οι καρποί του είναι βρώσιμοι και πολύ θρεπτικοί ήταν γνωστό από τότε! Αλλά το δέντρο δεν προσφέρει μόνο καρπούς αλλά την ξυλεία του, τα φύλλα του ακόμη και το χώμα που υπάρχει γύρω του που είναι το τέλειο χώμα για τα φυτά που αγαπούν όξινο περιβάλλον ανάπτυξης...
Ακόμη ονειρεύομαι τον καστανιώνα που φιλοξένησε την παρέα μου κάποιο Οκτώβρη. Στήσαμε τις σκηνές μας τυχαία εκεί χωρίς να πολυπροσέξουμε το είδος των δένδρων που τις κάλυπτε, διαλέγοντας απλώς τον χώρο για το μαλακό του χώμα. Όταν το πρωί ξυπνήσαμε το άρωμα των δένδρων ήταν έντονο και απολαυστικό και τα κλαδιά τους απλόχερα μας πρόσφεραν φρέσκα αρωματικά κάστανα που τα φάγαμε τόσο ωμά όσο και ψημένα. Λατρεύω τα κάστανα και εκείνες τις μέρες ήταν σαν να βρέθηκα στον κήπο της Εδέμ!
Φέτος δεν ήμουν τυχερή με τα κάστανα ... Όσες φορές  αγόρασα κάστανα όλες (εκτός από μια) είχαν προβλήματα... Στην αρχή θεώρησα ότι ήταν θέμα τιμής. Τα μόνα που είχα βρει υγιή κόστιζαν 6 ευρώ το κιλό που μου φάνηκαν ακριβά σε σύγκριση με τις τιμές της λαϊκής αγοράς που κυμαίνονταν από 3 έως 5,5 ευρώ ανά κιλό . Αποφάσισα λοιπόν να δοκιμάσω τι προσφερόταν εκεί. Δυστυχώς απογοητεύτηκα! Φαίνεται είναι μια δύσκολη χρονιά για τα κάστανα...

Σας περνάω το αγαπημένο μου γλυκό με κάστανα:

Mont Blanc

Το γλυκό λέγετε Mont Blanc από την ομώνυμη κορυφή των Άλπεων στα σύνορα των Haute-Savoie (Γαλλία) και Aosta Valley (Ιταλία) και είναι ένα από τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα γλυκά της Γαλλίας.

H βουνοκορυφή Mont Blanc

και το αγαπημένο γλυκό με το ίδιο όνομα

Υλικά (για 4 άτομα):

1 κιλό κάστανα

1 κουταλάκι (γλυκού) κοφτό αλάτι

½ φλυτζάνι τσαγιού γάλα ζαχαρούχο εβαπορέ

1 κουταλιά σούπας φρέσκο βούτυρο

2 βανίλιες

100 γραμμάρια κρέμα σαντιγί (ή κτυπημένη κρέμα γάλακτος)

100 γραμμάρια άχνη

Εκτέλεση:

Χαράζουμε σταυρωτά τα κάστανα και τα ρίχνουμε σε νερό που βράζει.

Τα βράζουμε επί πέντε λεπτά, τα καθαρίζουμε ένα-ένα, όσο ακόμη είναι ζεστά γιατί καθαρίζονται ευκολότερα. Αφού τα καθαρίσουμε τα σιγοβράζουμε, τα στραγγίζουμε και τα λιώνουμε στο μπλέντερ ώστε να γίνει πουρές.

Προσθέτουμε στον πουρέ το γάλα και το βούτυρο και ανακατεύουμε σε σιγανή φωτιά για 2-3 λεπτά. Κατεβάζουμε από την φωτιά, αφήνουμε να κρυώσει και προσθέτουμε την σαντιγί και τη βανίλια. Ανακατεύουμε απαλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά.

Γεμίζουμε  με τον πουρέ  ένα κορνέ ζαχαροπλαστικής και  τον «στοιβάζουμε» σε πιατέλα σε σχήμα λοφίσκου. Πρέπει να είναι αφράτο αλλά σε πολλά στρώματα... σαν το απάτητο χιόνι της κορυφής. Τέλος, πασπαλίζουμε με άχνη. 

Αντε ξανά!

Είχα να γράψω στην σελίδα μου αυτή από τον Απρίλη! Μια οι Χρυσοχέρες που μου τρώγανε όλο τον χρόνο και οι κατασκευές που δημοσίευα μια το ένα μια το άλλο και η προσωπική μου σελίδα έμενε κενή κι απότιστη!

Αλλά δεν πάει άλλο! Ξαναγύρισα λοιπόν σαν τον δολοφόνο! Μα πως να μην ξαναγυρίσω αφού εδώ είναι όλα τα κομμάτια της καρδιάς μου, οι στιγμές της ζωής μου, όσα με ταράζουν , με ευχαριστούν (αυτά είναι ελάχιστα), όσα με πονούν (αυτά είναι μυριάδες), όσα με εξιτάρουν, όλα ατάκτως ερρημένα, τακτικώς προσαρμοσμένα και αφειδώς αναλελυμένα....  

Μια ματιά θα σας πείσει! Ισως  ελπίζω να ταυτίζεστε μαζί μου κάποιες στιγμές , να σας παρασέρνω να σκεφτείτε  

Κάποιος έφυγε σήμερα

Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω "φίλο", γιατί ένας τραγουδοποιός είναι φίλος αφού εκφράζει τις σκέψεις μας με τα τραγούδια του. Παρ όλο που δεν ακούω πολλή ελληνική μουσική, ήταν από τους τραγουδοποιούς που τα τραγούδια τους άγγιζαν την ψυχή μου. Καλό ταξίδι

Άτακτα αλλά τακτά

Πάλι σε κακή διάθεση είμαι... Πιάνω τα ματια μου δακρυσμενα. Αν τα δω ψύχραιμα τα πράγματα εν τάξει δεν είναι και του θανατά...

Σήμερα ξύπνησα με έναν κόμπο πάλι... έχω μια απέραντη θλίψη... αλλά τι να πω? Εδω άλλοι δεν έχουν να φάνε και εγώ στεναχωριέμαι με τ’ ασήμαντα? Καλά δεν λέω «τ΄ασήμαντα»  δεν είναι και τόσο ασήμαντα αλλά δεν τίθεται και άμεσο θέμα επιβίωσης. Θα μου πεις οκ αλλά τα σημαντικά διαφέρουν από  άνθρωπο σε άνθρωπο... Μα πως οριοθετείς κάτι ως γενικώς σημαντικό? Ως την παρούσα ή την μελλοντική ευτυχία? Οκ το μέλλον μου μαύρο και άραχνο είναι αλλά μήπως το μαύρο δεν είναι το αγαπημένο μου χρώμα? Τι σκάω λοιπόν?

photo by Titania

Θέλω να φύγω ταξίδι... Με το ζόρι κρατιέμαι.  Και οι προορισμοί πολλοί αλλά κανείς που να θελω πραγματικά... Προχτές  ειπα θα πάω στο αεροδρόμιο και όπου φύγει φύγει... Χωρίς προορισμό και πρόγραμμα όποιο φεύγει  πρώτο... χαχχαχαχαχα τα 8 πρώτα ήταν overbooked !

photo by Titania

Πολιτικά  υπάρχει μια απίστευτη απαξίωση...ζω σε μια χώρα που δίδαξε την δημοκρατια στον κόσμο όλο, αλλά που κράτησε για να κυβερνηθεί την κληρομομική βολεψοδημοκρατία του χειρίστου είδους Αφου που επιζητούν οι κυβερνωντες δεν ειναι το δημιουργικό μέλλον της χώρας αλλα ένα μέλλον και μια σίγουρη δουλειά πρωθυπουργού για το παιδί, εγγόνι ή ανήψι τους ... Και η Διαφθορά να χορεύει καρτσιλαμά στην πλάτη του λαου! Κιτρινισμος θα πεις όλοι το λένε ! Μέχρι και ο ίδος ο πρωθυπουργός της χώρας μιλώντας στους εταίρους και τις εταίρες είπε ότι κυβερνάει ένα κράτος διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι του... Αρα εκτός από την δημοκρατία διδαξαμε και την διαφθορά της στον κόσμο! Δίκης οφθαλμός ! χαχαχαχαχα Ειναι άραγε τυχαίο που η Δημοκρατία η Διαφθορά και η Δίκη  (αλλα και το Δάνειο) αρχίζουν από το ιδιο γράμμα? Νοιώθω πως πολιτικά ακροβατώ στην κόχγη, στην άκρη ενός τοίχου, που περιτοιχίζει την κοινωνική ζωή και το αύριο όλωςν μας...

photo by Titania

Χθες συνειδητοποίησα ότι ότι θάθελα να έχω κοντάμου είναι μακριά. Εφυγε ή το έδιωξα (μπορεί και οι συγκυρίες να ήταν οι ανάλογες), δεν ξέρω, αλλά έναν ανθρωποδιώχτη  τον έχω! Κοιτούσα τις λίστες φίλων, γνωστών και συγγενών... Τα αστέρια της ζωής μου είναι μακριά και δυο που είναι κοντά κοιτάζουν πως να την κάνουν! ...  Ο μόνος που μου απέμεινε είναι ένας ανάδρομος Ερμής στον ζωδιακό μου να τσακώνεται με Κρόνο , Πλούτωνα, Άρη, Ουράνο και εκ περιτροπής και με τον Νότιο Δεσμό !  

Το βράδυ μου επιφύλαξε εκπλήξεις... (το πάρτυ των πλατητών στον ουράνιο θόλο που λέγαμε?) 

Γιατι θα πρέπει να απολογούμαι επειδή είμαι έτσι όπως είμαι?? Γιατί θεωρούμαι μεταλλαγμένο όν ??? Ναι δεν μοιάζω με κανέναν.. Η γραφή μου είναι πλειστάκις  ειναι ακατανόητη όταν το διασκεδάζω και αστειεύομαι! Το προβλημά μου είναι ότι φρικιάρω όταν κάποιος (δικός μου που ειναι και το χειρότερο!) με αμφισβητεί . Οκ θα είμαι ειλικρινής... δεν ήταν απολύτως άδικη η κριτική δεδομένου του αμφιλεγόμενου του ύφους γραφής  αλλά ναι το παραδέχομαι :το μυαλό μου, μετά από τόσα χρόνια συνειδητής εξάσκησης  φαίνεται ακολουθεί ακουσίως ( δηλαδή άνευ της συνειδητής μου έγκρισης ) τον δικό του δρόμο και βάζει τις παγίδες που (ίσως)θα έβαζα συνειδητά, και που στην προκειμένη περίπτωση (από φόβο ή από ιδιαίτερη εύννοια ή αδυναμία με την έννοια της  προτίμησης) δεν έβαλα συνειδητά... Το θέμα είναι ότι επειδή ακριβώς η όλη ιστορία ξετυλίχτηκε ασυνειδήτως με τύλιξε σε ένα μανδύα παιχνιδιού ο οποίος μου έκρυψε τους πιθανούς κινδύνους παρεξήγησης τους οποίους πλήρωσα τοις μετρητοίς, την επομένη και οι οποίοι δυστυχώς με έβαλαν σε άλλη διαδικασία σκέψης... Ηταν λοιπόν το ακατοίκητο που μου έδειξε αυτή την φορά ότι παρ όλο που στερείται ενοίκου (ποιός έχασε μυαλό να το βρω εγώ?) συνεχίζει να με προστατεύει (?), να μου βάζει τρικλοποδιές (?) ή απλώς να μου δείχνει ότι η πραγματικότητα έχει ΠΑΝΤΑ δυο όψεις και πιθανόν η δεύτερη να είναι και η σημαντικότερη (?)  

Song : Cyanna - Perfect Mistake

....Our destination is unsure
Don't even know if the path is safe
We'll try to make it anyway
It's gonna be good
I'm right where I wanna be
I can't wait to make another mistake
Another perfect mistake....
lyrics by Cyanna

Perfect mistake 
 

Just hoping 

that time 

I wont make mistakes... 

but I know 

a moment will come

and maybe

you will want to run away

or maybe  I will...

that time remember 

or remind me

love can be  a mistake...

a perfect mistake

even if our destination is unsafe

and that mistake 

will be perfect for sure...
lyrics by Titania

Bang Bang

You shot me down.... χωρίς να το θέλει, χωρίς να το ξέρει  και πιθανόν χωρίς να το μάθει ποτέ...
Σκούπισα το μοναδικό μου δάκρυ και άκουγα για ώρες το τραγούδι που έχω συνδέσει με πληγές σαν και την αποψινή... μέχρι που με πήρε ο ύπνος... νωρίς το πρωί, για ακόμη μια φορά.
Ένα τραγούδι που μιλάει για την διαφορετικότητα με ένα τρυφερό τρόπο καθώς και για τον έρωτα που δεν είναι παρών και τις πληγές του που μένουν και χάσκουν μέσα μας...
Δεν ταιριάζουν τα λόγια με την περίπτωσή μου, το  ξέρω ... ταιριάζει μόνο το συναίσθημα που απορρέει από το τραγούδι... το πως ένοιωσα, όταν σταμάτησε η επικοινωνία μαζί του... 
Το ξέρω ότι θα μιλήσουμε σε λίγο ή αύριο ή μεθαύριο. 
Αλλά η έλλειψη έχει πικρή γεύση...


Απολαύστε το original τραγούδι με την  Nancy Sinatra  και μετά ακούστε την έκδοση που λατρεύω. Μια παραλλαγή που με συγκινεί για το πάθος και το ύφος που έχει, για το σαξόφωνο που υπογραμμίζει τα λόγια και τις παύσεις κλαίγοντας και για την φωνή  μιας καλλιτέχνιδας όχι και τόσο γνωστής της  Ania Dąbrowska...





Βρέχει απόψε... και σε ψάχνω για ακόμη μια φορά, παρ όλο που ξέρω πως εδώ τριγυρνάς...