Τριάντα πέντε χρόνια από το θάνατο του Κόλια (όπως φώναζαν τον Νίκο Καββαδία οι συνάδελφοί του) και εκατό χρόνια από τη γέννηση του συμπληρώνονται φέτος, αφού ήρθε στον κόσμο στις 11 Ιανουαρίου του 1910, στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας στην Κίνα... Ο Κόλιας, που κανείς από τους συντρόφους του στο πλοίο που δούλευε μέχρι μόλις τρεις μήνες πριν τον θάνατό του, δεν γνώριζε ότι ήταν ποιητής.. μας ταξιδεύει ακόμη στις θάλασσές του... αυτές που είναι μέσα βαθεία φυλαγμένες στις καρδιές μας, στις καρδιές όλων των ναυτικών...
...Απάνω μου σκούπισε Θεέ μου την θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στην γη σωστά...
Ένας στίχος που έχει στοιχειώσει στο μυαλό μου
Γιατί δεν περπατώ σωστά... Τελευταία είχε πολύ θάλασσα εκεί έξω.. Ο yara yara καλά κρατούσε για χρόνια... και ξέμαθα να περπατώ φυσιολογικά..
Θυμάμαι πάντα τον παππού μου να λέει κοιτώντας τον φρεσκοξέμπαρκο πατέρα μου...
"Κοίτα Ρηνιώ, κακό καιρό είχε ο μικρός στο τελευταίο ταξίδι του."
"Γιατί το λες παππού ?" τον ρώταγα
"Δεν τον βλέπεις βρε!?, μου απαντούσε χολωμένος, δεν τον βλέπεις πως περπατάει με ανοιχτά τα πόδια και δεξιά-ζερβά... τού 'μεινε να κρατάει το ίσιο!"
Έτσι κι εγώ τώρα... δεξιά -ζερβά... να πολεμάω να κρατάω το ίσιο...
...Απάνω μου σκούπισε Θεέ μου την θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στην γη σωστά...
No comments:
Post a Comment