ξαδέλφες...

 Photo by Titania
Θα θελα να μιλήσω, να φωνάξω, απόψε,  να γράψω… αλλά ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου. Κανείς τριγύρω, ησυχία.. αλλά στα αυτιά μου τόσος θόρυβος.. Λέξεις άναρχες που χοροπηδάνε στριγγλίζοντας στο μυαλό μου… πετάγονται δεξιά αριστερά και στο στόμα μου η χαμένη γλύκα  από λόγια πού δεν έφτασαν στον παραλήπτη τους.

Και να μιλήσω δύσκολο μου είναι, ψάχνω να βρω τις λέξεις στο μυαλό μου μέσα, να τις βάλω σε σειρά να έχει ειρμό αυτό που λέω… και όλο μου γλιστράνε  και τις χάνω… και βρίσκω δικαιολογίες , να κερδίσω χρόνο να τις ξαναβρώ να τις κάνω φράση για να σου απαντήσω.

Για ακόμη μια φορά πισωπατώ…

Στα μάτια μου καίνε δάκρυα που δεν θα κυλήσουν γιατί δεν έχουν προορισμό κι αντίκρισμα..

Τι περίμενα? Ναι, μπορεί η ψυχή να λαχταράει, το μυαλό να φτιάχνει ιστορίες, η καρδιά  να προσδοκά αλλά η πραγματικότητα έχει άλλα σχέδια.

Έχω ένα προβληματάκι και με τον χρόνο και τον χώρο, τελικά. Και τα δυο τα συνθέτω στο μυαλό μου, δημιουργώντας μια πλασματική πραγματικότητα που σαν κουκούλι με περιβάλει, και εκεί μέσα δημιουργώ όλα τα θαύματα που ονειρεύομαι να ζήσω.

Τι κι αν ο άλλος δεν έχει ιδέα… για μένα γίνεται βασιλιάς και βασιλεύει!

Κι όταν βαρεθεί σκίζει το κουκούλι και με προσγειώνει χωρίς αλεξίπτωτο και με αφήνει να κουτρουβαλάω πάνω στα  φθαρμένα πλακάκι της πίσω αυλής ανάμεσα στους κάκτους και τις μπιγκόνιες κρατώντας την καρδιά μου, την γυάλινη, σφιχτά στην αγκαλιά μου, προσπαθώντας να τη γλυτώσω, να μην γίνει πάλι κομματάκια…

Ας τα .. τι φιλίες, τι potential έρωτες, τι δικοί σου οι ξένοι, τι σε ξέρω κι ας μην σε γνωρίζω… όλα ένα κουβάρι στο μυαλό μου λόγια, επιθυμίες, προσδοκίες  και σκέψεις… δεν περίμενα να ξανακλάψω… είχα   υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην κάνω όνειρα, να μην περιμένω τίποτε, να μην ελπίζω σε δώρα ψυχής, να μην βλέπω, να μην πιστεύω σε θαύματα, να μην…  να μην…

Καταλαβαίνω και κατανοώ… και τι είμαι και τι έχω, και πόσο αντέχω, και έμαθα πια πόσο αντέχεις.

Καταλαβαίνω και κατανοώ, αλλά δεν ζήτησα  τίποτε, παρά χρόνο. Την δίψα μιας μοναξιάς παλιάς ήθελα να κορέσω, το γέλιο να μοιραστώ και τις στιγμές.

Ναι έκανα λάθος, σε είδα μέσα από το δικό μου καλειδοσκόπιο, και σου ’δωσα χαρακτηριστικά που δεν ήταν δικά σου αλλά δικά μου νομίζοντας ότι μου μοιάζεις…  ή επειδή αυτό επιθυμούσα.

Τώρα να μαζεύω τα σπασμένα προσπαθώ… και τα δικά σου και τα δικά μου…

Λυπάμαι αν σε πόνεσα...αλλά φαίνεται έχω ξεχαστεί μέσα μου και όπως λέει ο Πλιάτσικας... όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει έξω..Titania