Συμπτώσεις…

Πριν λίγες μέρες ένα αγαπημένο πρόσωπο που είπε «άνοιξε τα φτερά σου και μην φοβηθείς να πετάξεις» Και είχε δίκιο…Τα τελευταία χρόνια οι συγκυρίες μου έκοψαν τα φτερά.. Ούτε μια φορά δεν μπόρεσα να πετάξω να ανοίξω τα φτερά μου… Μα και στο παρελθόν όλοι μα όλοι σαν να ήταν συνεννοημένοι προσπαθούν να μου τα ψαλιδίσουν … όσο μπορούσε ο καθένας…
Τα τελευταία χρόνια ήταν τα χειρότερα…μου στέρησαν πάρα πολλά και το κυριότερο μου έμαθαν να μην εμπιστεύομαι κανέναν… Άνθρωποι που αγαπούσα πολύ, αποδείχτηκαν κίβδηλοι, έρωτες που βασιζόμουν, που νόμιζα ότι με απογείωναν αποδείχτηκαν ψεύτικοι, σύντροφοι στους οποίους είχα επενδύσει την ζωή μου αποδείχτηκαν μίζεροι και εγωιστές, σχέσεις που φανταζόμουν ότι ήταν άμεμπτες ήταν ψεύτικες και χωρίς υπόβαθρο και το χειρότερο όταν γύριζα στον άνθρωπό μου ζητώντας να με πάρει αγκαλιά μόνο,  να  με κρύψει από τον συρφετό, να με βοηθήσει να ορθοποδήσω, λάμβανα αδιαφορία κι απόρριψη…

Άσε.. ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβρης είναι φορτισμένοι μήνες… φορτισμένοι με επετείους που με διαλύουν.. Ενώσεις και χωρισμούς…Αρχές και τέλη τόσο σημαντικά που με κάνουν και τρέμω...Να θυμάμαι να αναρωτιέμαι και τέλος να θέλω να σβήσω...
 

Πότε θα βρω μια αγκαλιά να με δεχτεί ? Από παιδί την ψάχνω από παιδί …Ούτε στην πιο τρυφερή μου ηλικία δεν υπήρχε αγκαλιά…. Κάνεις δε με ήθελε... κανείς απολύτως…  ούτε η μάνα μου… Βαρύ το φορτίο να ζητιανεύεις αγάπη… Δύσκολο να δεχτείς ότι σε απορρίπτουν συνέχεια…δύσκολο να σου ζητούν να είσαι άλλος από αυτόν που είσαι για να σε αγαπούν και συ να ζητιανεύεις το αυτονόητο, να μην παίρνεις και να αναγκάζεσαι για τα ψίχουλά τους, να προσποιείσαι ότι είσαι άλλος, να αναγκάζεσαι παίζεις ρόλους για να σε αποδέχονται και μόνο…… συνέχεια… κάθε λεπτό και πίσω σου ο εαυτός σου να σου ψιθυρίζει περιπαιχτικά "λάθος κίνηση!" και να χει δίκιο...

Τι ζητάω ? Μια αγκαλιά ένα φιλί…και είμαι εδώ για όλους όποτε με χρειάζονται διαθέσιμη, να βοηθήσω, να παρηγορήσω, να υπερασπιστώ να υποστηρίξω.. και όμως...να βλέπω ότι μου χαμογελάνε μόνον όταν με χρειάζονται και μετά με ξεχνάνε.. Να ακούω μου λένε διάφορα τρελά, από το ότι άκουσαν καμπανάκια όταν γνώρισαν την τάδε γυναίκα .. την μόνη γυναίκα της ζωής τους…. μέχρι το ότι δεν είμαι καλή κόρη επειδή δεν πηγαίνω με την μάνα μου στην τάδε κοινωνική εκδήλωση… Άντε να μην πω τώρα…

Όταν τα σκέφτομαι φουντώνω… Ναπάλμ θέλω να ρίξω να τα κάψω όλα, μπας και ξαναγεννηθούν… Αλλά που ! στάχτες θα παραμείνουν γιατί για να ξαναγεννηθείς πρέπει να έχεις ψυχή… που να την βρουν?

Χτες ένας καλός φίλος μου έστειλε μια νεράιδα… χρόνια τώρα μου στέλνει νεράιδες… Αυτή όμως συνέπεσε (γι αυτό λέω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο) με την ευχή «άνοιξε τα φτερά σου και μην φοβηθείς να πετάξεις» όμως τι ειρωνεία!….

Το ένα φτερό της όλο πέφτει… όλο το βάζω στην θέση του το κολλάω αλλά τίποτε… μετά από λίγες ώρες πάλι πέφτει… Σαν να θέλει να μου πει κάτι…

Σήμερα είμαι χάλια…Δεν ξέρω γιατί ! Ανάδρομοι πλανήτες, ανάδρομες σκέψεις, αναδρομή όλη η ύπαρξή μου είναι… αλήθεια δεν ξέρω γιατί, αλλά πνίγομαι… Θέλω να  διαλύσω τα πάντα … Θέλω να τα καταστρέψω … μόνο έτσι θα ηρεμήσω… Ξέρω ο Ουρανός είναι σε αντίθεση… Ξέρω από αστρολογία κι ας μην την πιστεύουν οι θνητοί κι ας την χλευάζουν… θνητή είμαι κι εγώ και την χλευάζω συνέχεια.... Δεν είναι για τεχνοκράτες όπως εγώ η Αστρολογία... ακόμη κι όταν ο ανάδρομος Ερμής μου τινάζει το Internet, κουφαίνει τους γύρω μου και γελάει πίσω από την πλάτη μου κάθε φορά που πετάω το τηλέφωνο τσαντισμένη που δεν βγάζω γραμμή...  Είπαμε δεν την πιστεύω... Είμαι σοβαρό άτομο εγώ (γιατί μου θυμίζω τον "επιστήμονα" από τον Μικρό Πρίγκιπα του Antoine de Saint Exupéry ????)  αλλά εκεί είναι και με καταδιώκει..

Θυμάμαι την διδασκαλία του γέρου Σαμάνου στο Μεξικό… σήμερα… και τον δάσκαλό μου τον Ντα Σίλβα… που όταν με πρωτοείδε είπε «είσαι προικισμένη με κάτι που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει, και συ ή ίδια δεν μπορείς να δεχτείς σαν αληθινό, είσαι πιο πολύ πνεύμα παρά άνθρωπος» και ’γω γέλασα. Ακόμη γελάω όταν ξέρω τι γίνεται μίλια μακριά μου.. όταν μπορώ να διαβάζω ανθρώπους σαν να είναι ανοιχτά βιβλία, όταν νοιώθω πράγματα που δεν εξηγούνται….

Είμαι χάλια σήμερα. Ξέρω τον λόγο αλλά δεν μπορώ να ζητήσω κάτι ν αλλάξει, δεν μπορώ να απαιτήσω (Τι να απαιτήσεις? Τι να πεις? Τι να ζητήσεις ), ούτε καν μπορώ να μιλήσω γι αυτόν… άλλωστε τι να πεις…
Μπορεί να πεις σε κάποιον ότι θύμωσες ή πληγώθηκες εξ αιτίας αρνητικών δονήσεων που έλαβες… χα χα χα τρελό είναι…

Μου τηλεφώνησε η κόρη μου πριν ένα λεπτό… «Θα βάλουμε μπρος να δουλέψουμε?» Μου είπε… Προσπαθεί να με παρασύρει σε αλλαγές, προσπαθεί να αλλάξει τον χώρο που ζούμε πιστεύοντας ότι έτσι θα έρθουν καλύτερες μέρες για μένα… Ότι θα πάψει το παρελθόν να με πληγώνει και ότι η αχτίδα που βλέπει (ή καλύτερα να πω φαντάζεται ή ελπίζει ότι βλέπει) θα γίνει ήλιος για μένα… Δεν ξέρω.. δεν ελπίζω… δεν περιμένω τίποτε… Της είπα «δεν έχω όρεξη... είμαι χάλια…» «Δεν πειράζει,  μου απάντησε, θα βάλω μουσική και θα τα ξεχάσεις όλα … κοίτα μόνο να είσαι εκεί…»

Γιατί ξέρει ότι όταν είμαι χάλια, φεύγω.

Σήμερα αν έπινα θα είχα πιει ένα βαρέλι … αν κάπνιζα θα είχα καπνίσει ένα περίπτερο τσιγάρα… μπορεί και μια αποθήκη… Αλλά ούτε πίνω ούτε καπνίζω… Μόνο περπατάω και το πρωί μόλις ξύπνησα έφυγα από το σπίτι μόνο για να περπατήσω… Όταν μετά από ώρα κοίταξα γύρω μου ήμουν στην Βούλα… κάπου 4-5 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου… και την επόμενη φορά που αναρωτήθηκα που είμαι, είχα διανύσει ακόμη 4-5 χιλιόμετρα… Πήρα το λεωφορείο μετά  για σιγουριά… θα το προσπέρναγα το σπίτι μου αν γύρναγα με τα πόδια… 9-10 χιλιόμετρα και δεν το κατάλαβα καν… Ήμουν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις μου… ήταν τόση η οργή μου με το Σύμπαν. Ναι ο Κοέλο λέει ότι συνωμοτεί και άμα θέλεις πολύ κάτι στο δίνει αλλά φαίνεται συνωμοτεί μόνο με (και για) τους άλλους… ακόμη κι αυτό με απορρίπτει τελικά…

Μόνο να γελάσω μπορώ… Μόνο να διακωμωδώ ότι συμβαίνει γύρω μου μπορώ πλέον… Μόνο να παριστάνω τον κλόουν, να αστειεύομαι με σοβαρά και μη… Αν και ακόμη και αυτό άρχισα να το φοβάμαι… προβλήματα μου δημιουργεί μερικές με ανθρώπους που υπολογίζω… Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι έτσι ξορκίζω την θλίψη μου, την μοναξιά μου , τις ελλείψεις μου… πώς να το ξέρουν άλλωστε. Πώς να ξέρουν ότι αστειευόμενη επουλώνω πληγές μου που χάσκουν? Πως να φανταστούν ότι έτσι σβήνω προσωρινά τις ελλείψεις που δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να καλύψω στ αλήθεια και να ξεχάσω, τα συναισθήματα που μπορεί να μην βρουν ποτέ ανταπόκρισή… τις αλήθειες που μπορεί να είναι ψεύτικες και τα ψέματα που μπορεί να μοιάζουν αληθινά???…

Που να ξέρουν ότι διακωμωδώ τα πάντα για να τους στερήσω την δυνατότητα να τα δω ως σοβαρά και να με πληγώσουν, ότι δεν θέλω να τα δω στην πραγματική τους διάσταση για να μην διαλυθώ ξανά???…

Έχω διαλυθεί πολλές φορές, έχω μαζέψει τα κομμάτια της ψυχής μου πολλές φορές… Πάντα χάνω κάποια… Φοβάμαι να την ξανασπάσω… Δεν ξέρω αν θα αντέξω ξανά κάτι τέτοιο.. Έτσι αστειεύομαι… βρήκα ότι το γέλιο ξορκίζει τις σκέψεις. Πιθανόν να ξορκίζει και κάθε τι στραβό..

Κλαίω σήμερα… η νεράιδα μου πάλι έχει χάσει το φτερό της… Χτες το κόλλησα αλλά τίποτε… Μου μοιάζει… Θα μπορούσε να πετάξει, αλλά κρατιέται στη γη.. δέσμια από επιλογές και λάθη άλλων.. Με ένα φτερό που πέφτει… μια αναπηρία που δεν είναι αποδεκτή για νεράιδες…Γιατί οι νεράιδες έχουν φτερά και πετάνε... Όταν δεν έχουν χάνουν την ταυτότητά τους δεν είναι πια νεράιδες...

Η μήπως τελικά δεν υπάρχουν πια νεράιδες?

Θέλω να φύγω...μόνο αυτό!