Σκέψεις

Όλα μοιάζουν καλά αλλά γιατί αυτός ο κόμπος στον λαιμό μου, γιατι ένα δάκρυ κρέμεται στην άκρη του ματιού μου περιγράφοντας μια αδιόρατη θλίψη???
Γιατί κάθε στιγμή αισθάνομαι στην κόψη του ξυραφιού και δεν χαλαρώνω...
Γιατί προσέχω τόσο πολύ, τι λέω και τι ακούω?
Τι «βλέπει» το μυαλό μου και τι μου ψιθυρίζει που δε κατανοώ?
Τι φοβάμαι που δεν έχει πάρει μορφή?
Γιατί κάτι με κάνει να περιμένω το «λάθος» που θα με κάνει να το βάλω στα πόδια?
Μήπως φοβάμαι ότι δεν μπορεί να έχω το τέλειο ή σχεδόν το τέλειο και προσπαθώ να του βρω ψεγάδια?
Μήπως συμβαίνει αυτό που λέει το ωροσκόπιό μου «αισθάνεσαι σαν φωτιά και θες να τα κάψεις όλα... αλλά μην κάψεις και τα χλωρά»...
Γιατί ψάχνω να βρω που είναι η παγίδα? Υπάρχει? Δεν υπάρχει? Κι αν υπάρχει που είναι? Πόσο θα μου κοστίσει?

Σήμερα δυο φορές σκέφτηκα σενάρια διαφυγής...Γιατί?
Τόσο πολύ έχω πληγωθεί τελικά ή κάτι περιρρέει?...