Απόσπασμα…

Κοίταξα πάλι την φωτογραφία σου.. Ξέρεις τι με εντυπωσίασε στο πρόσωπό σου; Από την πρώτη στιγμή…Τα χείλη σου!
Όλη η αλήθεια σου εκεί είναι συμπυκνωμένη… Μερικές φορές μια τόση δα λεπτομέρεια σου δίνει το όλον, που με την σειρά του ξεθωριάζει και χάνεται για να μετουσιωθεί ξανά σε μια φλύαρη λεπτομέρεια που στα ψιθυρίζει όλα! χαρτί και καλαμάρι!
Εγώ πάντως εκεί στάθηκα… Αυτό το σημείο του προσώπου σου αιχμαλώτισε το βλέμμα μου.. Οχι πως ήταν το καλύτερο πάνω σου… απλώς, το είπα, ήταν το πιο φλύαρο..
Οι πιο πολλοί πιστεύουν ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής… πως να αντικρούσω; όλη την ανθρωπότητα;… Πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει το δικό του παραθύρι, τον δικό του δρόμο και τρόπο, αν θέλει να σου δείξει τι κρύβεται πίσω από το τσόφλι… μπορεί να είναι τα μάτια και τις πιο πολλές φορές αυτά κοιτάμε, αλλά μπορεί, με τις ίδιες πιθανότητες, να είναι κάτι άλλο. Σε σένα είναι τα χείλη που σε περιγράφουν…
Το κάτω περιγράφει την ήρεμη δύναμη, το πείσμα .. τους αγώνες. Αλλά και το ξόδεμα ψυχής.. Ιστορεί πόσο εύκολα δίνεις βορά στα θηρία την καρδιά σου, να την ξεσκίσουν, αλλά και πόσο εύκολα ξεχνάς τον πόνο και την ξαναπετάς στα νύχια τους, ξανά και ξανά… Ψιθυρίζει τις πληγές σου μια-μια… τις αποφάσεις που σε άλλαξαν, τα λόγια που δεν είπες ενώ έπρεπε ν ακουστούν και όσα ξέχασες για να μην πληγώσεις κάποιους και που όμως ακόμη τα θυμάσαι και σε βασανίζουν… Μιλάει για την αφοσίωση σ αυτό που κάνεις, την υπομονή και την αντοχή σου…
Χανόμουν και το διάβαζα… περιπλανιόμουν στους διαδρόμους σου, κοιτώντας τα βάρη που είχες στοιβάξει με τα χρόνια στην ψυχής σου… μα κάθε φορά, το μάτι μου ξεγλίστραγε στο πάνω χείλος σου…
Α εδώ! Ατίθασο, όσο και η φύση σου. Ναι έτσι είσαι κι ας μην το πιστεύεις… Ελεύθερος!
Ας τους να πιστεύουν πως σε κρατάνε, πως σε κάνουν ότι θέλουν, πως σε διαφεντεύουν και σε αιχμαλωτίζουν… Ας τους να πιστεύουν ότι όσα κάνεις τα κάνεις με δική τους θέληση.
Δε μπορούν να δουν…
Δεν ξέρουν τι είσαι…πως νιώθεις!
Εκεί είναι όλα όσα φυλάς δικά σου, οι νύχτες και οι μέρες που σε ατσάλωναν, τα παθήματα και τα μαθήματα, οι φόβοι και οι αγωνίες που κανείς δεν κατάλαβε ούτε και φαντάστηκε ποτέ. Εκεί είναι το δάκρυ και το γέλιο , οι απολαύσεις και οι αμαρτίες, τα κέρδη και οι ζημιές χέρι-χέρι με τις σκέψεις που σκάλωσαν και ξεχάστηκαν κρεμασμένες να αιωρούνται σαν χαρταετοί στα σύρματα… Τα ναι σου και τα όχι σου… οι σιωπές σου οι φλύαρες, οι τελεσίδικες αποφάσεις σου που κανείς δεν κατάλαβε πόσο πολύ καιρό τις δούλευες μέσα σου μέχρι να τις ξεστομίσεις… Μα περισσότερο απ όλα οι ανασφάλειές σου… όσα παραχώνεις βαθειά στην ψυχή σου και δεν τ΄αφήνεις να τα δουν οι γύρω σου. Όσα έχεις βάλει στην άκρη, θησαυροί που αποθησαύρισες, γνώσεις που σε έχουν στοιχειώσει, η μοναξιά σου.. ο αληθινός εαυτός σου που τα αφήνει όλα στην άκρη και προχωράει όσο κι αν του κοστίσει η αλλαγή, που δεν μασάει στα παιχνίδια δύναμης γιατί ξέρει τα όρια του και δεν φοβάται να αντικρίσει τον άλλο κατάματα…
Ακολουθώ αυτό το τρεμούλιασμα, το ανεπαίσθητο της γραμμής, το στολισμένο με δάκρυα και σφιγμένα δόντια, να υπογραμμίζει το πάθος σου , την δίψα σου για όσα αποζητάς, όσα ονειρεύεσαι… Ναι, τα θέλεις όλα και τώρα… ο χρόνος είναι μόνιμα απέναντι σου και πολεμάτε, μια κερδίζει αυτός μια εσύ σε μια ατέλειωτη ισοπαλία… Πόσες φορές το δάγκωσες το χείλος σου δεν ξέρω… Όμως τα σημάδια από το δάγκωμα, (στο χείλος ή την καρδιά δεν ξέρω) είναι παρόντα ! Το κάνεις ακόμη και τώρα.. το βλέπω .. όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές χαμένος σε ένα διαφορετικό παιχνίδι που τα όρια του δεν τα γνωρίζεις μόνο τα εύχεσαι ή τα απεύχεσαι.
Αποτολμώ να αφήσω όλα τα υπόλοιπα στις σκέψεις μου…
Η φωτογραφία έσβησε καλύφτηκε από το πολύχρωμο screen saver… αφήνοντάς σε να σκέφτεσαι με δαγκωμένα χείλη.. και μένα με δαγκωμένη καρδιά...