Η αλλιώς
Να αποτολμήσω άραγε να τον ταυτίσω με έναν πραγματικό άνθρωπο?
Θα ρισκάρω... κι ας πονέσω...
Περίεργο... Αισθάνομαι φτωχή σήμερα, γεμάτη νεύρα , γίνομαι εριστική (όχι ότι δεν είμαι όταν βλέπω τα στραβά) σχεδόν κακιά...
Σήμερα η αιτία είναι τα ερωτηματικά που προβάλλουν αμείλικτα συνέχεια μπρος τα μάτια μου...
"Τι κάνουμε τώρα ? Πως περνούν οι ώρες χωρίς σημεία αναφοράς? Από που παίρνει νόημα η ρουτίνα της μέρας? Τι διαφοροποιεί την μια μέρα με την άλλη?"
Η αλήθεια είναι ότι μ΄απασχολούν καιρό ερωτηματικά σαν κι αυτά δεδομένου ότι έχω συρρικνώσει την "πραγματική" ζωή μου σε επιλεγμένες μέρες... Ο υπόλοιπες απλώς περνούν, Απλώς υπάρχω, βολοδέρνω πες...
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ του αληθινού και του πλασματικού δεν είναι αντιληπτή παρά μόνο ως γεύση των στιγμών που μοιράζομαι. Και δυστυχώς είναι λίγες.
Τελικά το να ζεις (και όχι να προσποιείσαι ότι ζεις) τις στιγμές σου είναι απίστευτα δύσκολο όταν σκέφτεσαι και αναθεωρείς, όταν κονταροχτυπιέσαι με το παρελθόν και το παρόν σου, όταν αναρωτιέσαι... Το πλασματικό είναι αυτό που βιώνεται και το αληθινό μετουσιώνεται σε όνειρο ή ελπίδα... φαύλος κύκλος!
Ξαφνικά χτες συνειδητοποίησα πως η επικοινωνία είναι απόλυτα σημαντική... Ιδιαίτερα με όσους αγαπάς. Κι όταν αυτή περιορίζεται ή χάνεται, όταν παύουν για κάποιους λόγους να είναι παρόντα μέσα στην καθημερινότητά σου, αυτά τα άτομα, και αν (επιπλέον) δεν υπάρχει κανενός είδους επικοινωνία μαζί τους ή δεν τολμάς να την επιδιώξεις (μην αραδιάσω τους λόγους), τότε αντιδράς (το εριστικό που λέγαμε...), μπορεί και να πονάς...
Άκουσα το τραγούδι που επισυνάπτω, στο ραδιόφωνο σήμερα, πριν λίγο (σύμπτωση?) περιμένοντας και έχοντας την έλλειψη κάποιου αγαπημένου έντονη. Δεν ακούω ελληνική μουσική ( αν και την κ. Αλεξίου την θεωρώ σοβαρή καλλιτέχνιδα, δεν είμαι fan της) και δεν είχα ξανακούσει το τραγούδι αυτό, το οποίο παραδόξως έλεγε ακριβώς ότι σκεφτόμουν για χρόνια...
Σταμάτησα ότι έκανα για να το ακούσω χαμένη μέσα σε σκέψεις, στίχους και μουσική, όταν ήρθε αβίαστα αλλά έντονα και καρφώθηκε στο μυαλό μου κάτι που είχα ακούσει, από σένα, δίνοντάς μου ταυτόχρονα και όσες απαντήσεις έψαχνα :
"...μένει μόνο να τα καταλάβεις και να πιστέψεις ( αν μπορείς) πως κάποια πράγματα μπορεί και να μην συμβαίνουν μόνο στα όνειρα..."
Οπότε το ερώτημα προέκυψε αβίαστα:
Να αποτολμήσω άραγε να τον ταυτίσω (αυτόν που αποκαλεί η κ Αλεξίου "άνθρωπό μου" εννοώ )με έναν πραγματικό άνθρωπο?
όπως και η απάντησή του...
Θα ρισκάρω... κι ας πονέσω...ή όπως λέει ο στιχος...
"Κι αν πέρασα πολλά, μπορώ σε μια στιγμή να τα διαγράψω...
μπορώ να του δοθώ, να του παραδοθώ κι ας ξανακλάψω...αρκεί,
να γυρίζω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί....εκεί,εκει...εκεί εκεί."
No comments:
Post a Comment