Κοιτώντας παλιές σημειώσεις

Ανάμεσα  στις μπογιές μου βρήκα ένα χαρτάκι με στίχους. και μαζί πυκνογραμμένες μια σελίδα σημειώσεις….

Οι στίχοι ήταν για ένα κοριτσάκι, την Εύη. Προσπαθούσα για πολλές ώρες να καταλάβω ποια ήταν η Εύη… είχε σβηστεί η όψη της απ το μυαλό μου. Μέχρι που το θυμήθηκα. Ήταν, και είναι δηλαδή, κόρη του ζωγράφου και φίλου μου Νίκου Ζαχόπουλου, τώρα πρέπει να είναι 17-18 ετών, τότε ήταν ένα μελαχρινούλι, ζουμπουρλούδικο μωρό 3-4 ετών, που τρέλαινε τον πατέρα και την μάνα της, αλλά και όλους τους φίλους της οικογένειας,  με τα νάζια της…

Είχα γράψει τους στίχους στην διάρκεια εγκαινίων έκθεσης ζωγραφικής στην γκαλερί του πατέρα της, παρατηρώντας την να στριφογυρνά μεσ΄ τον κόσμο.

Εύη

Δυο μάτια μαύρα

Φωτιά και λαύρα,

Μαλλί χυτό,

Μαύρο κι αυτό.

Μάγουλα λεία,

Και μια τελεία.

Από …στυλό!

Κορμί στητό,

Μικρά χεράκια,

Ροζ φραντζολάκια.

Όλο γυρνάς,

Όλο ρωτάς!

Άγνωστοι όλοι

Να, ο μπαμπάς!

Γνώριμοι ρόλοι

Ξέρεις που πας!

 Μερικές από τις σημειώσεις…

Οι κάτοικοι μάλλον φιλόξενοι αλλά το πλοίο Β Κορνάρος θα απέπλεε βάσει προγράμματος από Καστελόριζο στις 12:15 (καλά δεν περιμέναμε και εγγλέζικο ραντεβού) για Ρόδο. Όμως μας ανακοινώσε το λιμενικό στις 12:00 ότι θα φτάσει στις 18:30 και τελικά ήρθε στις 1:30 την νύχτα και απέπλευσε στις 2:30… Μετράτε πόσες ώρες καθυστέρηση! Ο λιμενικός που ήταν υπηρεσία (αντί για στολή φορούσε λουλουδάτο σορτσάκι) ούτε που άνοιξε την πόρτα να απαντήσει στις ερωτήσεις μας! Περιορίστηκε να πει «καθυστέρησε» και τίποτε άλλο ούτε πότε θα έρθει ούτε μια συγνώμη… Πολλά θέλω έτσι??? Κι αν είχαμε κλεισμένη πτήση για κάπου αλλού ? ή κάποια σοβαρή δουλειά προγραμματισμένη? Ποιος πλήρωνε τα σπασμένα… Εμείς… που αποφασίσαμε 3 Αυγούστου να γυρίσουμε από Καστελόριζο Ρόδο!!! Οι ηλίθιοι..

Τελικά ο απολογισμός ήταν μείον…

Ο γιατρός.. ναι είχα ατύχημα , με το καλημέρα : με τσίμπησε ένας μπούρμπουρας, αυτά τα χονδρά καφεκίτρινα έντομα, και γρήγορα βοηθούσης της ευαισθησίας μου, το πόδι μου έγινε βαρέλι… Ο γιατρός γκρίνιαξε που τον ενόχλησα στις 5 το απόγευμα… δεν ήταν "ώρα ιατρείου" μου είπε από το θυροτηλέφωνο, αλλά όταν του είπα ότι είμαι αλλεργική κατέβηκε και ήταν αποτελεσματικός και αφού κουβεντιάσαμε απεδείχθει (και) ευγενής.

Το φαγητό στα καταστήματα της προβλήτας ήταν μέτριο, σχεδόν τουριστικατζίδικο, το ίδιο και τα πρωινά , γλυκά και παγωτά… Μέχρι μύγα βρήκα μέσα στις πατάτες μου, καλοτηγανισμένη και το αφεντικό μας «αποζημίωσε» χρεώνοντάς μας μια μερίδα λιγότερη…
Το πιο φιλόξενο μέρος απ όλο το νησί ήταν το μπαρ στον Φάρο/τζαμί στην άκρη του μώλου… Ωραία μουσική, καθαρά ποτά, όμορφο περιβάλλον, καθαρές τουαλέτες,  ευγενικός ιδιοκτήτης  και υπάλληλοι… Μας φιλοξένησε από τις 13:00 μέχρι την ώρα που ήρθε το πλοίο στις 2:00 το πρωί αγγόγυστα...

Μείναμε συνολικά μια βδομάδα , γυρίσαμε  όλες τις παραλίες, χωριά  και τοποθεσίες του νησιού. Τον Αι Γιώργη του βουνού και το Castello Rosso, το Παλαιόκαστρο, τα Κυκλώπεια Τείχη στα δυτικά καθώς και το Δωρικό Ναόσχημο Τάφο κάτω από το Κάστρο, τις Πλάκες και τον Κάβο.. όλα τριγύρω με τα πόδια, μια και το νησί είναι μικρό.. Η πόλη είναι σαν σκηνικό χωρίς  βάθος.. Ουσιάστικά ότι βλέπεις από το λιμάνι… Το Μαδράκι ήταν σχεδόν εχκαταλειμένο στην τύχη του, απεριποίητο, με έντονα τα σημάδια της παλιάς αίγλης …

 Με καίκι επισκεφτήκαμε μερικά από τα γειτονικά ακατοίκητα νησάκια και βραχονησίδες, την Ρω (ήθελα πολύ  να πάω στης Δέσποινας Αχλαδιώτη τον ταφο να ανάψω ένα κέρι σ αυτή την γυναίκα που την πατρίδα την έβαλε πάνω απ όλα) το Γαλάζιο Σπήλαιο στις Αχέρες, που ήταν όμως βρώμικο από αυτά που έφερνε ο καιρός και στην Στρογγύλη με τους δυο φαροφύλακες.

Μάθαμε πως οι κάτοικοι ακόμη και τα ψώνια τους τα κάνουν από την Τουρκία που είναι μια ανάσα δρόμος… γιατί με την Ρόδο η συγκοινωνία γίνεται μόνο με τουριστικά ή με το Β Κορνάρος που ποτέ δεν είναι στην ώρα του.

Μάθαμε ότι το αεροπλάνο πηγαινοέρχεται σχεδόν άδειο γιατί κρατάνε τις θέσεις (δεν ξέρω ποιοί) και απομένουν λίγες για το κοινό. Σκεφτείτε ότι το εισιτήριο με το γρήγορο πλοίο είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό του αεροπλάνου αλλά διαρκεί τριπλάσιο χρόνο η διαδρομή όπως είναι φυσικό!  Τα γρήγορα πλοία όμως πηγαίνουν μόνο μονοήμερη στο νησί σαν εκδρομικά και αν θέλεις να μείνεις δεν μπορείς να γυρίσεις την επομένη ή μετά από μια εβδομάδα.

Είδαμε το γρήγορο πλοίο στο οποίο επιβαίναμε στην διαδρομή Ρόδος –Καστελόριζο να υποστέλλει την ελληνική σημαία του στο πίσω άλμπουρο και να σηκώνει την Τουρκική γιατί μπαίνει για λίγο στα Τουρκικά χωρικά ύδατα και όπως μας είπε το μέλος του πληρώματος που έκανε την υποστολή «είναι έτσι η συμφωνία και  χρειαζόμαστε αυτή τη ρότα για να εξοικονομούμε καύσιμα»

Μάθαμε ότι τα παιδιά που υπηρετούν στον στρατό για να πηγαινοέρχονται και να εφοδιάζονται στην Ρω, χρησιμοποιούν το φουσκωτό του λιμενικού και δανεική βενζίνη. Ο γιατρός του χωριού είναι ο γιατρός που εξυπηρετεί την μονάδα, δυο σε ένα!.

Είδαμε κάθε μέρα να καταπλέουν καταπληκτικά νοικιάρικα σκάφη από την Τουρκία, καθώς και να νοικιάζονται ένα δυο τουρκικής ιδιοκτησίας στο λιμάνι. Λυπάμαι που το λέω αλλά όσα (ελάχιστα)  ελληνικά σκάφη , ενοικιαζόμενα είδα να έρχονται για επίσκεψη , ήταν μίζερα, κακοσυντηρημένα, με skippers και προσωπικό χωρίς καμιά ναυτοσύνη, αγενές και χωρίς σεβασμό για το μέρος που επισκεπτόταν, εν αντιθέσει με τα τουρκικά σκάφη που ήταν απίστευτα πολυτελή και με ευγενέστατο και καταρτισμένο προσωπικό…

Η γεύση που μας έμεινε πικρή…  Αν με ρωτούσατε "να πάω?" θα έλεγα όχι... και η απάντησή μου θα με πλήγωνε πολύ...αλλά θα ήταν ειλικρινής.

Αυτά τα έγραφα το 1997… Μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει τώρα.