Ένα πορτραίτο

Όταν μου λείπει κάτι το ζωγραφίζω. Δεν ξέρω αν όλοι οι ζωγράφοι κάνουν το ίδιο… Εγώ όταν έχω κάποια έλλειψη, την ζωγραφίζω, την κάνω να ζωντανέψει και την κάνω δική μου, κατά δική μου… τουλάχιστον για λίγο… όσο κρατάει αυτό τ' όνειρο!

Ίδια σαν την Αρετή που φτιάχνει τον κυρ Σιμιγδαλένιο της, μόνο που εγώ δεν έχω μύγδαλα και κανέλες και σιμιγδάλια και ροδόνερα αλλά μόνο το τσβάϊ ακα μπε μολύβι μου, την γόμα και την ξύστρα να του κάνω  λεπτή-λεπτή την μαυρομύτα του… Κι ο κυρ Σιμιγδαλένιος μου ζωντανεύει ακόμη κι αν δεν είναι άνθρωπος αλλά τόπος ή πράγμα…

Έτσι και τώρα που μου λείπεις

Το πορτραίτο είναι μια λύση… ίσως η μόνη λύση. Δεν σε παίρνω τηλέφωνο, δεν προσπαθώ να επικοινωνήσω, είναι δύσκολο άλλωστε…Τι να ενοχλήσω.

Οπότε φτιάχνω ένα πορτραίτο, που με συντροφεύει , που του μιλώ και ακούει όλα όσα θα θελα να σου πω, και που μπορεί να μην ακούσεις…

Πρώτα κάνω ένα σκίτσο με απλές γραμμές Ένα περίγραμμα και το κρατώ δίπλα μου να το βλέπω όλη μέρα… Κάθε στιγμή που αισθάνομαι την ανάγκη να σου μιλήσω, πιάνω το χαρτί και προσθέτω γραμμές… Άλλοτε απαλές αν χάδια κι άλλοτε αδρές σαν ραπίσματα… Άλλοτε αχνές, γκρίζες, λεπτές σαν τρίχες κι άλλοτε μαύρες και παχιές…Ίδιες με λόγια! Γραμμές που περιγράφουν τις σκέψεις μου. 

Γεμίζω το χαρτί λίγο-λίγο ακολουθώντας τις γραμμές του προσώπου σου, τις ρίζες των μαλλιών σου , τις ρυτίδες σου. Μια -μια τις ψάχνω όλες και περιμένω να μου μιλήσουν κι αυτές.
Ψαχουλεύω κάθε σημείο, ανακαλύπτω κάθε βαθούλωμα, κάθε εξογκωματάκι, κάθε στίγμα, τα χαρτογραφώ ένα-ένα και ανακαλύπτω τις στιγμές που αποτυπώθηκαν σε κάθε εκατοστό του, προσπαθώντας να σε διαβάσω.
Σε κάθε μολυβιά σε ρωτώ, σου μιλώ, περιμένω ν΄απαντήσεις, να μου γνέψεις ένα ναι ή όχι…  

Σκιτσάρω τα μάτια σου, χαϊδεύοντας με την μύτη του μολυβιού μου κάθε χιλιοστό τους, μετρώντας ένα-ένα τα δάκρυα που πέρασαν από μέσα τους αφήνοντας τα διαπιστευτήρια τους στις κόγχες τους. Μαντεύω τις αντιδράσεις σου και τους θυμούς σου… τις στιγμές που λύγισες, που πείσμωσες, που σηκώθηκες ξανά και ξανά.

Σκιτσάρω τα  χείλη σου και το μολύβι μου σκοντάφτει μην μπορώντας να τα περιγράψει… Πώς να χωρέσουν τόσα πολλά σε λίγες γραμμές, Πώς να αποδώσουν αυτές οι έρημες γραμμές την δύναμη και την ευαισθησία τους, την μαγκιά και την ευγένεια, την σκληράδα και την τρυφερότητά τους … Τα κρυμμένα όχι σου πίσω από τα φανερά ναι σου…

Έσβηνα και σκιτσάριζα και ξανά έσβηνα… και κάθε φορά το πρόσωπο είχε άλλη έκφραση καινούργια, αλλιώτικη απ΄αυτή που είχα καρφωμένη στο μυαλό μου… Σα να με χλεύαζε, σαν να έπαιζε μαζί μου, σαν να μου έλεγε «είμαι όλες αυτές μαζί και καμιά απ΄ αυτές»… Και άλλαζα τις κλίσεις και τις γραμμοσκιάσεις… και κάθε φορά το έβλεπα  να ζωντανεύει μπροστά μου έχοντας μια καινούργια έκφραση λες και το πορτραίτο έπαιρνε ζωή και άλλαζε και μοιραζόταν μαζί μου τις χίλιες εικόνες που έχει ένα  πραγματικό πρόσωπο…  

Θα το δεις κάποτε… δεν ξέρω αν σου μοιάζει  στ΄αλήθεια... δεν ξέρω καν αν θα σ αρέσει…

Ξέρω μόνο πως εμένα μου κράταγες συντροφιά  μέσα απ τις γραμμές του !