Ρία... (από το Ελευθερία, υποκοριστικό λόγω λιτότητας)

Ελευθερία... Καπιτώλιο,

Την ελευθερία την πληρώνεις…Αλήθεια σου λέω... Το ξέρεις άλλωστε από προσωπική εμπειρία.
Τόσο η εξωτερική ελευθερία, αυτή των επιλογών, όσο και η εσωτερική, η ελευθερία από τον ίδιο μας τον εαυτό, από την μικροψυχία και τα πάθη, την ικανότητα να αντιμετωπίζεις δηλαδή όσα σου τυχαίνουν με ζεν διάθεση, είναι απίστευτα ακριβή...  

Όπως πληρώνεις και τις επιλογές σου μια-μια και όλες μαζί… Τις καλές και τις κακές, αυτές για τις οποίες είσαι περήφανος και τις άλλες αυτές τις οποίες ντρέπεσαι ακόμη και να τις παραδεχτείς.

Όλα ισολογισμός είναι, σαν αυτόν που οι εταιρείες δίνουν στην δημοσιότητα μια φορά τον χρόνο μόνο που εγώ (μπορεί και συ)τον δίνω κάθε βράδυ, στον αμείλικτο μου κριτή, τον εαυτό μου…  Τόσα έδωσα τόσα πήρα… κανονικό λογαριασμό για τις 86400 στιγμές που ξόδεψα… Άντε να κλέψεις μετά! Τι να κλέψεις , τι να κρύψεις;… Ο λογαριασμός έρχεται κάθε βράδυ, εκεί παρών κτυπάει την πόρτα μου, ίδιος δοσάς, ζητάει τα δέοντα!… Και η πληρωμή τούκα, όχι γραμμάτια ή μεταχρονολογημένες και περάστε αύριο και δεν έχω τώρα… Έχεις δεν έχεις πρέπει να πληρώσεις… Μπορείς , δεν μπορείς… Άλλοτε είναι ένα σιωπηλό δάκρυ χωρίς αιτία… έτσι σαν μια σούμα πίκρας, άλλοτε είναι μόνον ένας αναστεναγμός, άλλοτε ένα βλέμμα στα άδεια μου χέρια… άλλοτε αυτό το συναίσθημα του «δεν πάει άλλο», του «δεν αντέχω» που έρχεται από βαθιά μέσα σου και σε κυριεύει, και σε κάνει να θέλεις να τρέξεις, να κρυφτείς (από ποιόν?), άλλοτε απλώς ένα απύθμενο κενό… βαθύ και σκοτεινό σαν αφέγγαρη νύχτα .

Την ελευθερία την πλήρωσα και την πληρώνω… Δεν ξέρω αν μετανιώνω. Δεν μπορώ έτσι κι αλλιώς να έχω την πολυτέλεια του να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Αλλά αν την είχα , νομίζω τις ίδιες επιλογές θα έκανα τουλάχιστον στα βασικά σημεία, γιατί δεν θα είχα την γνώση του μέλλοντος, αλλά κι αν την είχα  (γιατί μερικές φορές ήταν ηλίου φαεινότερο τι επρόκειτο να συμβεί, και εντούτοις εγώ εκεί έτοιμη για μετωπική) δεν ξέρω αν θα άλλαζα γραμμή πλεύσης. Είμαι του ρίσκου τελικά…

Οπότε όταν ο δοσάς (ο εσωτερικός μου εαυτός, έτσι τον λέω χαϊδευτικά, παρ΄ όλο που «τοις μετρητοίς» πληρώνεται!)  έρχεται για τον λογαριασμό σκύβω το κεφάλι και παραδέχομαι το χρέος…

Γι αυτό ξενυχτώ… πως βγαίνει τέτοιο χρέος? Χρόνια ψάχνω το γυάλινο γοβάκι… μυριάδες παπούτσια αγόρασα, τίποτε… κανένα δεν έχασα, οπότε κανείς δεν με έψαξε για να μου το επιστρέψει, αλλά και κανένα δεν ήταν γυάλινο! Οπότε πριγκιπική ζωή δεν μου έλαχε όσο κι αν προσπάθησα. Ας το! Δεν έχω τύχη με τα παπούτσια και τα πριγκιπικά τερτίπια… Άσε που δεν ξέρω και άλλο παραμύθι τόσο ρομαντικό να ακολουθήσω , όποτε ότι κάνω μόνη μου.

Σήμερα πάλι αυτή η ριμάδα η ελευθερία μου έδειξε το άσχημο της πρόσωπο…Γι αυτό τα γράφω… όσα γράφω. Αισθάνομαι κουρασμένη… Αυτή την στιγμή την πουλάω όσο-όσο… Βαρέθηκα να πολεμάω για το παραμικρό, να υποχρεώνομαι για απλά πράγματα, να πληρώνω, να υποχωρώ, να αποδέχομαι, να λέω ευχαριστώ ενώ θέλω να πω «αι στο διάολο»…Δηλαδή σε τι έχω μεταλλαχθεί;  Σε ελεύθερο πολιορκημένο; Αφού δεν μπορώ να επιβιώσω και αναγκάζομαι σε συμβιβασμούς υπάρχει αληθινή ελευθερία ή μόνο μια συμβιβαστική ελευθερία που απλώς ρίχνει στάχτη στα μάτια μου. Και πως οριοθετώ τον όρο «ελευθερία»; Για ποιου είδους ελευθερία μιλάω; Νομίζω ότι η μόνη τελικά που έχω, βρίσκεται στην συναισθηματική σφαίρα και πουθενά αλλού… Μόνο σαν περίγραμμα της μοναξιά μου μπορεί να πάρει  σάρκα και οστά, και πουθενά αλλού… άντε και στο εργασιακό μου χώρο. Μετά τίποτε…

Θα το γυρίσω στην πολιτική κουβέντα στο τέλος και με αρρωσταίνει…Ο καιρός του πολιτικού λόγου πέρασε για μένα τα πα και τα ξανάπα και επαναλαμβάνομαι… Χμμμ πριν λίγο καιρό είχα μια πολιτική κουβέντα με την κόρη μου.. Ξεκίνησε απλά όπως όλα.. Την έβλεπα που λίγο-λίγο φούντωνε και την συνδαύλιζα με αρνητικές θέσεις.. Στο τέλος της είπα  «όταν ήμουν φοιτήτρια έλεγα ακριβώς τα ίδια που λες τώρα, η γενική πολιτική κατάστασή ήταν η ίδια, ούτε τα ονόματα που πρωταγωνιστούσαν τότε δεν έχουν αλλάξει από τότε μέχρι τώρα! Λοιπόν ποιό το όφελος να μιλάμε για πολιτική; Αφού είναι σαν την μόδα… κύκλους κάνει… Δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο, τίποτε για να αξίζει να αγωνιστείς γι αυτό… Εσύ και οι συνομήλικοί σου απλώς δεν το ξέρετε, όπως στην ηλικία σας δεν το ήξερα και εγώ… Αλλά για μένα είναι παλιά ξινά σταφύλια και πραγματικά  αδιαφορώ.. Έδωσα αρκετό χρόνο σε αυτό το αστείο… Δεν θέλω άλλο ούτε καν σε θεωρητικό επίπεδο »    Με κοίταξε αποσβολωμένη και έφυγε. Αργότερα της έδωσα ένα βιβλίο πρόσφατης ιστορίας (αν μπορεί να θωρηθεί «ιστορία» ένα παρελθόν που απέχει από το σήμερα μόλις 20-30 χρόνια) και κατάλαβε… Της έγραψα στην πρώτη σελίδα τα λόγια του Jean d’ Alembert «η τέχνη της πολιτικής είναι να τους εξαπατάς»
Φύγαμε από το θέμα μας όμως… και το θέμα μας είναι η ελευθερία, η προσωπική ελευθερία, όχι η πολιτική που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένη… Θα επανέλθω …