Πρωτοβρόχια?

Σήμερα βρέχει… ξεκίνησε το μεσημέρι… άγρια βροχή με αστραπές και βροντές,,, μισοκαλοκαιριάτικη μισοφθινοπωρινή καταιγίδα.. Πολύ νερό… Βρέχει μανιασμένα  εδώ και μια ώρα…

Θυμήθηκα τον πατέρα μου πάλι. Τελευταία τον θυμάμαι συχνά, ψάχνω να βρω την αιτία που έρχεται τόσο συχνά στο μυαλό μου...και για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω φτάνω σε σένα, ξανά και ξανά φτάνω σε σένα και το απορρίπτω, δεν μπορώ να βρω την σχέση, τον σύνδεσμο, αλλά  το μυαλό μου με οδηγεί εκεί, σαν κάτι να θέλει να μου πει, να μου επισημάνει... Είναι σαν μια μαγική εικόνα που μόλις την βλέπω εξαφανίζεται χωρίς ν΄αφήσει αποτύπωμα στην μνήμη μου, χωρίς να μ΄αφήνει να την καταλάβω… Θα το βρω…

Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου συνήθιζε να μου λέει «ε μικρό! Θα μου πεις πως το κάνεις» τον ρώταγα «ποιο;» «Αυτό με τον καιρό… Μόλις στεναχωριέσαι πολύ… Μόλις αρχίζεις να  θυμώνεις με το δίκιο σου… Αρχίζει να βρέχει! Πως το κάνεις ; » και τότε γέλαγα και ο πατέρας μου κοιτώντας έξω, μου έλεγε με νόημα… «Είδες που σου λέω; Βγήκε ο ήλιος πάλι ! Αλλά να μάθεις λίγο λίγο να χαμογελάς και με τα μάτια… Όχι μόνο με τα χείλια… και με τα μάτια!»

photos by Titania

Σήμερα βρέχει… Γκριζάδα και μέσα και έξω… Εντάξει ξέρω αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι εύκολο. Το είχες πει και το γνώριζα, αλλά εύκολα συνηθίζεις και δύσκολα ξεσυνηθίζεις!

Βρέχει, κοιτούσα τις σταγόνες που κατρακυλούσαν και συναντούσαν η μια την άλλη  για να γίνουν χείμαρρος, που παράσερνε ότι φύλλα εύρισκε, όποιο χαρτάκι ήταν στο δρόμο του και το έσπρωχνε να χαθεί… σαν τις σκέψεις μου.
Και κείνες οι άλλες, που είχαν επισκεφτεί το τζάμι μου. Κοίταζα το σχήμα τους, ίδιο δάκρυ, που άλλαζε και κυλούσε αφήνοντας ίσιες γραμμές, κάνοντας το περίγραμμα του φεγγαριού να αλλάζει σχήμα, να κατεβαίνει στη γη, να μετουσιώνεται σε φως  του δρόμου, θλιμμένο, κιτρινοπράσινο... Η μήπως η λάμπα έγινε φεγγάρι, θέλοντας απεγνωσμένα να την κρεμάσεις στον ουρανό μαζί με τ΄ αστέρι σου;

Βρέχει, συνήθως μ’ αρέσει η βροχή γιατί κρύβει τα δάκρυα αλλά σήμερα έχει άλλη γεύση. Τον πρωινό μου θυμό τον διαδέχτηκε μια  ηρεμία, μόλις άρχισε η βροχή… Τι ξέρει το μυαλό μου που δεν το έχω μάθει ακόμη? Τι μου ψιθυρίζει η βροχή και με ηρεμεί? Το φθινόπωρο είναι εδώ… Συνήθως σχεδιάζω τις μέρες του χειμώνα, δεν κάνω πλάνα, δεν μ΄ αρέσουν τα προγράμματα , απλώς φτιάχνω ένα γενικό περίγραμμα της εποχής… Θα κάνω αυτό ή το άλλο… Αναγκαστικά  κάνω κάποια προγράμματα (τα ελάχιστα δυνατά).

Αλλά φέτος δεν θέλω…

Θέλω να ξοδέψω τον χειμώνα μου αλλιώς.
Θέλω να τον ζήσω…

Θέλω να πάρω πίσω όσα δάκρυα έχυσα τα προηγούμενα χρόνια και να τα ανταλλάξω με γέλια.

Θέλω να βρω καταφύγιο και να κουρνιάσω εκεί.

Θέλω να διαχειμάσω με κλειστά μάτια απολαμβάνοντας ζεστασιά.  

Κοιτάζω το υποτυπώδες μου πρόγραμμα, χωρίς μόνιμη δουλειά, είναι αρκετά πιο τεμπέλικο από πέρσι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει… Παρ όλο που είναι αντικειμενικά τεμπέλικο, ήδη μου φαίνεται ότι είναι βαρύ… Ξέρω την αιτία… Ασε που δεν την παραδέχομαι… Με πιάνω να κρυφονειρεύομαι τα βράδια… Ούτε στον εαυτό μου δεν θέλω να το παραδεχτώ… Έτσι είναι ! Είπαμε .. άμα καείς στον χυλό… Ούτε όνειρα δεν επιτρέπεις να κάνει το μυαλό σου… Μόνο ότι έχεις σήμερα κρατάς.. κι όταν δεν το έχεις… αγριεύεις… και την λιακάδα την γυρνάς σε καταιγίδα…

Μου λείπεις

Ναι βρε πατέρα, μάλλον δίκιο είχες… η καταιγίδα εντός μου είναι τόση που η καταιγίδα έξω μοιάζει λιακάδα… Ίσως το μυαλό μας όταν βιώνει έντονα συναισθήματα να οδηγεί την φύση γύρω μας να το ακολουθήσει στον χορό του… Όλα συνδεδεμένα είναι. Και άνθρωποι και ζώα και ανόργανα και οργανικά και ουρανός και γη… Όλα ένα κουβάρι που πλέει στο Σύμπαν. Μην κοιτάς που το ξεχνάμε… Όλα ένα είμαστε σφιχτοδεμένοι…

Παλιά δεν το πίστευα… όμως μελετώντας, βλέποντας πόσο ανεξερεύνητα είναι όλα γύρω μου βλέπω, κάθε μέρα και εντονότερα ,πως ίσως να είχες παρατηρήσει σωστά…