image by Titania

Eίναι περίεργο, πως μπορει μια ολόκληρη μέρα, να συρρικνώνεται και να χωράει ολόκληρη, μέσα σε μερικά λεπτά...Κι όμως όταν περιμένεις κάτι να γίνει, κάποιος να έρθει, ο χρόνος που περνάει δεν έχει κανένα νόημα παρά μόνον σαν χρόνος προετοιμασίας του εαυτού μας να δεχτεί το αναμενόμενο. Ο αληθινός χρόνος, αυτός που βιώνουμε, γίνεται μια τόση δα στιγμούλα, η στιγμή του ερχομού.

Περιμένεις ένα τηλεφώνημα, όλη μέρα το έχεις στο νου σου,  ρίχνεις κλεφτές ματιές στο τηλέφωνό σου για να σιγουρευτείς ότι είναι εκεί ή ότι έχει σήμα ή ότι λειτουργεί. καμιά φορά το αγγίζεις να πιστοποιήσεις την παρουσία του και με την αφή σου. Μετράς τις ώρες, σου φαίνεται πως δεν περνούν γρήγορα, αδημονείς.

Και όταν τελικά χτυπάει, και επικοινωνείς νομίζεις ότι ο χρόνος παγώνει. Η μέρα ξεκινάει και τελειώνει με το τηλεφώνημα και διαρκεί όσο αυτό. Δεν υπήρξε πρίν και δεν θα έχει υπόσταση μετά.

Το ίδιο και όταν περιμένεις κάτι, κάποιον... Σκέφτεσαι πως θα είναι όταν έρθει... την πρώτη στιγμή που θα τον δεις ή που θα το κρατήσεις στα χέρια σου, προσπαθείς να αναπλάσεις την στιγμή, να σχεδιασεις ίσως τι θα πεις ή πως θα αντιδράσεις...και όταν έρθει αυτό που περιμένεις ο χρόνος συρρικνώνεται ακριβώς στην στιγμή του γεγονότος, δεν υπάρχει ούτε το πριν ούτε το μετά.

 Θυμήθηκα τα λόγια του  Antoine de Saint Exypery «Όσο θα περνά η ώρα, τόσο θα νιώθω ευτυχισμένη... Θα προετοιμάζω την καρδιά μου...θα πηγαινοέρχομαι και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας! περιμένοντας»

Μήπως η αναμονη είναι εκείνο που δίνει αξία στις ευτυχισμένες στιγμές μας?