Απόψε

Ξέρεις πως είναι να γκρεμίζονται όλα γύρω σου? Και συ να προσπαθείς να πιαστείς από κάπου και μόλις το βρίσκεις να γκρεμίζεται και να χάνεται κι αυτό? Ξέρεις πως είναι να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και κάθε φορά που νομίζεις ότι βρήκες επιτέλους κάπου να ξαποστάσεις, να ανακαλύπτεις ότι το σταθερό έδαφος που φαντάστηκες ότι βρήκες είναι πάλι κινούμενη άμμος? Ξέρεις πως είναι να αποζητάς λιμάνι και εκεί που πας να δέσεις να ξεσπάει θύελλα και να σε υποχρεώνει να ξαναβγείς στο πέλαγος?...

Πάλι έξω λοιπόν… Να παλεύω με τα κύματα τα εντός μου… Τι βρήκα ? Ένα λιμάνι ναι, μα ανοιχτό στον καιρό και μόλις να δέσω πήγα, άρχισε να με χτυπάει ο καιρός στον ντόκο… ούτε μπαλόνια φτούρησαν, ούτε σκοινιά …τά ΄κοψε όλα , λίγα λίγα… Προσπάθησα… μα πόσο ν΄αντέξω? Όταν τρως την μούρη σου, μπορεί να φταίνε χίλια πράγματα… Μα γίνεται να την τρως συνέχεια?

Λένε ότι οι άνθρωποι που είναι σταθεροί, που πατάνε στα πόδια τους είναι εκείνοι που έχουν τα δυνατότερα ψυχολογικά προβλήματα μετά από μια φυσική καταστροφή, μια θύελλα ή ένα σεισμό… Πάντα αντιδρούσα περίεργα στο σεισμό… Λόγω επαγγέλματος ξέρω και πως αντιδρά ένα κτίριο, που υποφέρει και τι πρέπει να κάνει κανείς σε τέτοια περίπτωση… Όμως πάντα το σοκ μετά όταν είχαν τελειώσει όλα με κάνει και καταρρέω… Όχι δεν είναι εμφανές στους γύρω μου… Η κατάρρευση συντελείται μέσα μου… Το αστείο είναι ότι έχω βιώσει πολλούς σεισμούς… πραγματικούς και μεταφορικούς… και όλες τις φορές δύσκολα συνήρθα… Πάλεψα να σταθώ στα πόδια μου και κάθε φορά ήταν δυσκολότερο… Τελευταία φορά τον περασμένο Οκτώβρη που μια απόρριψη σεισμός πολλών ρίχτερ για μένα , με έστειλε μέχρι την απόφαση να θέσω τέρμα στην ζωή μου… Μάλλον έχω κι άλλα να πληρώσω και είμαι ακόμα μεταξύ των ζωντανών… Αλλά ακόμη παλεύω με την κατάρρευση μέσα μου, ακόμη τα βράδια δεν κοιμάμαι, ακόμη φοβάμαι τις αντιδράσεις μου σε λόγια και συμπεριφορές, ακόμη αντιδρώ βίαια και κατηγορώ τον εαυτό μου…

Όμως να με πάλι να παλεύω με σεισμούς και θύελλες… Δεν βάζω μυαλό.

Αλήθεια απόψε νοιώθω τα πόδια μου κομμένα… την ψυχή μου καρυδότσουφλο ανήμπορο… Θα θελα κάπου να κρυφτώ και να ηρεμήσω αλλά δεν υπάρχει ούτε μια σκέψη να με γαληνέψει… ούτε μια τόση δε ελπίδα…

Έλπιζα πως ότι είχα ονειρευτεί, το βρήκα… χμμ δεν άφηνα τον εαυτό μου να κάνει σχέδια βέβαια, γιατί ποτέ τα σχέδιά μου δεν πραγματοποιούνται και ήθελα επιτέλους μια φορά να γίνουν αλήθεια… Αλλά που σίγα μην γίνουν! Ποιος το αποφάσισε?

Καταλαβαίνω… εγώ καταλαβαίνω απολύτως και εσένα περισσότερο. Αλλά ποιος καταλαβαίνει εμένα? Ποιος σκέφτεται τι με πειράζει ? Τι με προσβάλει?? Τι με ενοχλεί? Πόσο μπορώ να κάνω υπομονή? Τι μπορώ να δεχτώ και τι όχι ? Πόσο αντέχω ?

Σήμερα κατάλαβα ότι η αίσθηση που είχα, αυτό το αδιόρατο κάτι που μας προειδοποιεί (αλλά εγώ τουλάχιστον το γράφω) είχε δίκιο… Με σκούνταγε ψιθυρίζοντας «πάλι για μετωπική πας» και γω τίποτε! γκάζωνα…. Να με τώρα ανάσκελα, με την γη να φεύγει, τον ουρανό να στριφογυρίζει και την ψυχή μου επιβάτη σε ένα σκαρί που βολοδέρνει σε θύελλα… Τι το θελα ????

Έτσι είναι! οι λεπτομέρειες φωνάζανε αλλά εγώ που να ακούσω…τον μαϊντανό τον είχα βάλει στ αυτιά! Όχι στην φασολάδα!! Εντάξει ήθελα να ζήσω το παραμύθι… Τι σημασία έχει που είμαι γραία? Γραία ξεγραία μπορώ ακόμη να ονειρεύομαι… Δηλαδή τι ζήτησα η γυναίκα ? Κάτι απλό και ξεκάθαρο…Άμα λέω ένα πράγμα να γίνεται κατανοητό.. όχι να φοβάμαι να μιλήσω , να σκέφτομαι τι θα πω, να κοσκινίζω κάθε τι πριν το ξεστομίσω… Εριστική θα μου πεις γίνομαι… Δεν έκανες κάτι τέτοιο.. Μπορεί … να έχεις δίκιο… Είμαι πολύ πιεσμένη… Το παραμικρό με κάνει και κλαίω.. Είμαι έτοιμη να το βάλω στα πόδια να κρυφτώ στα υπόγεια της ψυχής μου.. Κάθε μέρα είναι χειρότερα… Ξέρεις τι είναι να ζεις σε έναν εχθρικό κόσμο? Ξέρεις τι είναι να αναγκάζεσαι να ανέχεσαι χίλια πράγματα για να επιβιώσεις? Τι σου λέω τώρα… άμα ανοίξω την καρδιά μου θα ξαφνιαστείς…

Μετά μου λες δεν άκουγα τις εσωτερικές μου προειδοποιήσεις, δεν έβλεπα τις λεπτομέρειες… Πώς να τις ακούσω… άμα ελπίζεις σε ένα θαύμα… έτσι αντιδράς… Το παραμικρό φωτάκι στο απόλυτο σκοτάδι είναι σαν το άστρο της Βηθλεέμ και πάλι καλά να λες! Που η δυσπιστία μου με βοήθησε…

Τι κάθομαι και γράφω.. αλλά να! μπορεί κάποιον να βοηθήσω, κάποιον που αισθάνεται το ίδιο μπλοκαρισμένος..

Στεναχωριέμαι απόψε…. δεν γίνομαι κατανοητή και είναι ότι το χειρότερο μπορεί να πάθει κάποιος που σ όλη του την ζωή ούτε τον άκουγαν ούτε τον έβλεπαν, και με αυτό κονταροχτυπιόταν…

Αλήθεια ούτε να κλάψω, να ξεσπάσω δεν μπορώ… το αποψινό με κόλλησε στον τοίχο, γιατί δεν ξέρω αν έχω αντοχές πια…δεν ξέρω αν μπορώ να παλεύω με ανεμόμυλους...